Det Sigrid Weapon

"Heerlijk" lenteweer

Begin dit jaar wisten we al dat mijn oud-huisgenoot Dethmer ons rond oktober zou gaan opzoeken. Super leuk! Met een beetje geluk zou hij hier een heerlijke zonnige lente mee kunnen pikken. Dethmer zou op 30 september bij ons in Lumsden aankomen na een roadtrip door het land (en een mooie reis naar Bali en Zuid-Korea).

Des te dichter we bij deze datum in de buurt kwamen, des te meer medelijden ik met Dethmer begon te krijgen: het regende al de héle maand! Het is het natste voorjaar sinds wat men zich kan herinneren hier. Arme Dethmer, dacht ik, helemaal naar de andere kant van de wereld gereisd om in de stromende regen te staan.

Gelukkig bleek de rest van Nieuw-Zeeland prachtig zonnig en warm te zijn geweest, en was alleen Southland het zielige natte stukje van het land. Toen Dethmer bij ons aan kwam, had hij in ieder geval al een mooie tijd gehad hier.

Drie weekenden met zijn drie

Dethmer bleef vervolgens nog 2.5 week in Nieuw-Zeeland. Af en toe bij ons thuis, af en toe op pad naar mooie gebieden in de omgeving. Wanneer Harmen en ik weekend hadden, gingen we er gezellig met zijn drieën op uit.

Het eerste weekend gingen we lekker rustig aan doen. Lumsden laten zien, een cafeetje pakken, een wandeling in de buurt.

Het echte Lumsden van Harmen meemaken: een training in firefighter gear.

Avontuurlijk hiken met wilde en koude river crossings.

Roomies reunited :-).

Gold mining in Cromwell & Clyde

Het tweede weekend dat we gezamenlijk op pad gingen, wilden we naar Central Otago. Dit is weer een heel ander soort gebied van NZ, met oude mijnen. Helaas regende het ook dit weekend pijpenstelen, dus werd het ook weer een weekend gevuld met cafeetjes en Netflix. Nog steeds erg gezellig ook ;-).

Desondanks hebben we nog wel het historische mijnersdorp Clyde bezocht, een hike gedaan waar je nog in oude mijnschachten kunt kruipen, en Dethmer vastgeketend als een crimineel in Cromwell.

Nipple Hill 2024 Dan het hoogtepunt van Dethmers bezoek: ons weekendje Wanaka! Het derde en laatste weekend gingen we richting Lake Wanaka, en de weergoden waren ons ook nog eens goed gezind. Daarmee werd het tijd om nog vlak voor de eindstreep een echt goede berg te beklimmen.

Maar niet voordat we eerst een nachtje in het meest iconische hotel van Nieuw-Zeeland gingen overnachten: het Cardrona Hotel. Waar de pub in Lumsden nog bijna ongezelliger is dan een wachtkamer van de huisarts, is dit hotel ontzettend sfeervol ingericht met open haarden en houten balken aan het plafond. We hebben hier heerlijk gedineerd, geslapen, en ons goed volgepropt aan het ontbijt (denk aan caramel wafels met cheesecake en banaan) om ons voor te bereiden op de grote hike.

Het oude Cardrona Hotel: we waren hier al vaak langs gereden, maar het was erg leuk om er nu eens te gast te zijn.

Rondom Wanaka heb je de beroemde Roy's Peak track (nu gesloten i.v.m. lammerseizoen) en de iets minder beroemde, maar toch ook al toeristisch wordende Isthmus Peak. Harmen en ik hadden deze allebei al eens gedaan en dachten dat er in de buurt ook nog wel iets anders te vinden zou moeten zijn.

Zo kwamen we na wat research op internet op het idee om de Breast Hill track te bewandelen. Deze is helemaal niet zo toeristisch, en bestaat uit kleinere wandelpaden i.p.v. grote 4x4 auto paden. Een avontuurlijkere track dan Isthmus Peak dus.

Nou, dat hadden we geweten. De track begint met zo'n 20 haarspeldbochten waarin je de eerste 1,25 kilometer meer dan 300 meter klimt. Dat betekent een gemiddeld stijgingspercentage van 24,5%. Gemiddeld, dus. Soms nog steiler, dus. Na deze eerste kilometer gingen we even in beraad of deze hike wel een goed idee was. Maar koppig en gedreven dat we waren gingen we gewoon door! Met een terugkeertijd in gedachten gingen we door op weg naar de top.

Soms (maar dan ook echt heel soms), was het niet zo steil op deze hike.

Ondanks dat bijna de hele route heel steil omhoog ging, was het echt een ontzettend leuke hike om te doen! De uitzichten waren prachtig (over helderblauwe meren en met sneeuw bedekte bergtoppen) en de route zelf was afwisselend. Zo kwamen we door groene weides en steenachtig maanlandschap. Ook moesten we soms klimmen en klauteren met handen en voeten. Het was meer een sport dan "gewoon lopen", erg leuk dus! En Dethmer kon nu al zijn boulder skills in real life gebruiken om zich omhoog te hijsen aan rotsblokken.

En toen waren we boven de boomgrens.

Niet ver van de top van Breast Hill stond een hut waar we lekker in het zonnetje geluncht hadden. We konden nog wel wat energie gebruiken voor de laatste punch.

Ondertussen kwamen we wel erg dicht in de buurt van onze terugkeertijd. En het laatste deel van het pad richting Breast Hill lag onder de sneeuw. Verstandige locals die we zijn (en niet stomme toeristen ;-)) besloten we om toch niet tot het einde door te gaan.

Hebben we hier spijt van gekregen?

Nee! We zijn gestopt op een soort van piek die vlak voor de Breast Hill lag. Uiteindelijk zijn we maar 7 meter onder de piek van Breast Hill geëindigd, dus dit mogen we zeker classificeren als een goede bergbeklimming. Bovendien zijn we nu, niet veel minder prestigieus, op de top van de Nipple Hill geweest ;-).

Veel blijheid bij het bereiken van de top van Nipple Hill.

Er zijn nog veel meer dingen die verteld hadden kunnen worden, zoals het verliezend winnen van een hipster pubquiz, de overstroming van Dunedin en omgevallen Jucy's inspecteren op gewonde toeristen, maar dat zijn vooral ook voor ons mooie herinneringen :). Want deze herinneringen, die blijven!