Earnslaw Burn Track

Disclaimer: voor al mijn ervaren wandelvrienden zal dit verhaal vast beginnersvermaak zijn, maar elke expert is ooit beginner geweest ;-). Kerst Het was weer zover. De tijd van het jaar waarin iedereen zijn boom optuigt, glitterjurkjes aantrekt en waarin je gestoord wordt van de kerstliedjes op de radio. Nu we in NZ wonen beleven wij kerst heel anders: het is hier (soms) zonnig, het is buiten nog licht als je aan tafel gaat, en Christmas shopping staat al centraal vanaf oktober. Daarnaast hebben wij nu (bijna) geen sociale verplichtingen rondom kerst waardoor deze dagen eigenlijk "gewoon" voorbij gaan.

We hadden allebei toevallig wel vrij rondom de kerstdagen, waardoor we wel leuke plannen konden maken. Niks gerelateerd aan kerst, wij zagen het gewoon als een lekker zomerweekendje. Tijd om weer wat plannen waar te maken!

Meerdaagse hike Wat we al een lange tijd graag eens wilden gaan doen is een meerdaagse hike. In NZ zijn daar genoeg opties voor, zoals de Great Walks (10 goed aangelegde wandelroutes voor meerdaagse hikes, met veel goed onderhouden voorzieningen). Het nadeel van deze Great Walks is dat ze immens populair zijn, ook bij toeristen, en dat alle hutten en campsites meestal volgeboekt zijn. Je moet óf meer dan een halfjaar van tevoren je reis al plannen, óf hopen dat er lastminute plekken vrijkomen. Voor ons was dit geen optie voor deze kerst. Daarnaast zijn de Great Walks allemaal minstens drie dagen, terwijl wij maar twee dagen op pad zouden gaan.

Uiteindelijk is ons oog gevallen op de Earnslaw Burn Track. Dit is een hike iets ten noorden van Glenorchy, wat op iets meer dan 2 uur rijden ligt. Waarom we deze hike kozen? Aan het einde van de route ligt een gletsjer en je mag daar wildkamperen. Super cool! Daarnaast was de route "maar" 13 kilometer, wat ons een geschikte afstand leek voor een eerste keer hiken met bepakking.

Inpakken en wegwezen Ookal stond deze hike al een tijdje op de planning, op een of andere manier pakten we alles toch weer last minute in. Dat had er ook mee te maken dat we toch nog een soort van kerstdiner hadden met een fietser uit IJsland (maar dat is een heel ander verhaal ;-)).

Om 22:00 's avonds, de dag voor we zouden vertrekken, waren we eindelijk klaar met het inpakken van onze tassen. Nog snel even voelen hoe zwaar die tassen nu zijn geworden...

Mijn tas prikte een beetje in mijn rug, dus we gingen even kijken of alles goed zat. Toen kwamen we erachter dat er iets kapot was in het rugpaneel waardoor deze zichzelf krom trok. Heel erg zonde, vooral omdat het nog een hele nieuwe tas is! Maar ja, de volgende ochtend moest ik gaan wandelen dus we moesten het toch zien te fixen. Gelukkig had onze IJslandse gast een paar tie wraps bij zich waarmee we de schade enigszins konden beperken. Over het algemeen heb ik er comfortabel mee kunnen lopen :).

De volgende ochtend vertrokken we om 7:00, omdat het toch een stukje rijden is en de verwachte looptijd rond de 6 uur was. Ondanks dat de route maar 13 kilometer was, scheen deze wel pittig te zijn. De hele reis naar Glenorchy hebben we door de regen gereden, best een spannend vooruitzicht voor onze eerste tocht. Gelukkig was de kerstman ons goed gezind en stopte het met regenen toen we de auto uitstapen.

Hindernisbaan Het was tijd om de backpacks op te doen en het bos in te gaan! Dat de route best pittig was, ontdekten we al na enkele minuten. Het pad ging meteen omhoog en de ondergrond lag bezaaid met boomwortels. Je moest bij elke stap kijken waar je je voeten neerzet en de bovenbenen stonden meteen op spanning.

De eerste 9 kilometer van het pad lag in het bos. Dit pad ging continu op en neer, overal lagen boomwortels, er waren veel omgevallen bomen waar je overheen óf onderdoor moest, we moesten beekjes doorkruisen, modderpoelen door, en ga zo maar door. Het leek wel alsof we non-stop een hindernisbaan met bepakking aan het doen waren. Uiteindelijk hebben we wel zo'n 4,5 uur in dit bos gelopen! (Inderdaad, je gaat niet harder dan 2 km/ph).

Op deze manier krijgen we in ieder geval wel veel ervaring met onze backpacks!

Kampeervallei Na wat voelde als een oneindige ploetertocht kwamen we eindelijk in de vallei terecht. We werden meteen beloond met prachtige uitzichten van bergen én de gletsjer. De zon scheen nu lekker, het gras was groen, de lucht was blauw, de heldere rivier stroomde naast ons... Dit was genieten! We zagen de eerste tentjes al staan van hikers die de volgende ochtend met een mooi uitzicht wakker wilden worden. Maar ik had op internet gelezen dat je zelfs zo'n 300 meter van de gletsjer af nog kon kamperen, dus liepen wij stug door met al onze bepakking. Wie niet waagt, wie niet wint :).

Life's good.

Uiteindelijk duurde de tocht door de vallei ook nog wel enkele uren. Ditmaal ook omdat we veel foto's maakten, maar het liep hier ook niet makkelijk. Je moest door veel prikstruiken, door sompig mos en weer door de modder. Er was vanaf hier ook niet echt een pad meer, dus je moest gewoon rechttoe, rechtaan door de vegetatie stampen. En de vermoeidheid was er natuurlijk al in geslopen...

Je moet wat over hebben voor die Earnslaw Burn Glacier.

Het werd steeds verleidelijker om onze tent alvast op te zetten en de rest van het pad zonder zware backpack te lopen. De meeste mensen deden dat tenslotte ook. Maar we bleven koppig doorlopen, hopende op de beste kampeerplek van allemaal. Hopende dat alle andere hikers jaloers zouden worden op onze fantastische kampeerplek. En ja hoor, die plek, die vonden we.

Aangekomen bij de gletsjer!

Wildkamperen We vonden een vlak stukje mos aan de voet van de gletsjer. Deze plek lag ook maar een paar meter van de rivier waar we water konden halen voor ons eten en drinken.

Onze million dollar camp spot.

Nu we gesetteld waren was het tijd om ons kerstdiner klaar te maken. We hadden adventure meals meegenomen: gevriesdroogd voedsel waar je alleen kokend water bij hoeft te gieten. Dat kan gewoon in de verpakking, zodat je ook niet eens een bordje nodig hebt. Je hebt dan een vullende maaltijd die ook nog eens verrassend goed smaakte!

Geen rollade of kaasfondue, maar een prutje uit een zak voor ons.

Met gevulde buikjes zijn we snel de tent in gekropen. Ondanks dat de zomer nu doorbreekt, koelt het in zo'n bergvallei 's avonds snel af. En we waren ook best kapot van de hele tocht ;-).

De volgende ochtend hebben we in ons pannetje lekker havermout gemaakt en gingen we vol nieuwe energie en spierpijn het pad weer terug volgen. De terugreis deden we iets sneller nu we voorkennis van alle obstakels hadden, lichtelijk afdaalden en geen foto's meer maakten. Desondanks was het weer een lekker lange, pittige tocht en kwamen we moe maar voldaan terug bij de auto. Dit avontuur smaakte zéker naar meer!

Een toost op het avontuur! (En ja, daar vliegt een helikopter vol rijke mensen die niet willen hiken).