Noordereiland - Deel 2

Spaanse Costa

Tot zover had het Noordereiland meer farmland (en minder palmbomen) dan wij hadden gedacht. Maar nu was het dan toch écht tijd om ons onder te dompelen in tropische sferen: op naar Mt Maunganui. Op Google zag het er heel erg uit als een zomers vakantieoord: blauwe zee, zandstranden, palmbomen en een boulevard. En dat is precies wat het was! Helaas waren we hier maar een avond en een ochtend (teveel tijd doorgebracht in het stinkende, criminele Rotorua). Als we deze Spaanse Costa-vibes eerder hadden geweten waren we hier langer gebleven! Mt Maunganui bestaat voornamelijk uit een grote vulkaan (zie foto hieronder) waar een dunne strook land naartoe loopt. Deze strook is slechts rond de 400 meter breed, je kunt je afvragen hoe lang dit nog blijft bestaan met de stijgende zeespiegel.. Daarnaast is er een aardbevingsrisico in dit gebied, met bijbehorend tsunami-gevaar. De vulkaan is het evacuatiepunt. We hopen niet dat er ooit een tsunami komt, maar het zou wel een interessant beeld geven als het hele dorp de berg op komt rennen :P. Edit Harmen: "En dan maar hopen dat de vulkaan niet op dat moment gaat uitbarsten!"

Ik genoot zo in Mt Maunganui, dat ik vergeten ben om foto's te maken. Hier moeten jullie het mee doen :P.

Big City Life Nadat we in 16 uur helemaal zen waren geworden aan het strand, was het tijd om overprikkeld te raken in de grote stad. Auckland is niet de hoofdstad van NZ, maar wel de grootste stad. Hier woont maar liefst 1/3e van alle inwoners van het land! En omdat in NZ de meeste mensen een vrijstaand huis hebben, is Auckland qua oppervlakte ook nog eens gigantisch. Voor mensen in Lumsden zijn dat allemaal heel shockerende feiten: "Het is te groot! Het is te druk!" Voor de gemiddelde Nederlander gewoon: "Zoals we gewend zijn in Europa." Het was dan ook heel leuk om hier te zijn, en om weer eens een citytrip in een bruisende stad te hebben. We konden lekker met de bus reizen en er waren zoveel cafés dat we keuzestress kregen (vandaar dat we maar steeds naar dezelfde gingen ;-)). Ik ben het uiteindelijk deels eens met de mensen uit Lumsden. Ik vergelijk Auckland voor mijzelf een beetje met Amsterdam: ik vind het er niet te groot en te druk om het er leuk te hebben, maar ik vind het wel te groot en te druk om er te wonen. Voor een citytrip kom ik er wel graag nog eens terug!

Twee dingen die me meteen laten voelen dat ik in een grote stad ben: hoge gebouwen en afval op straat.

Oh, ik ben nog helemaal vergeten te vertellen wat we in Auckland hebben gedaan. Een opsomming: rondlopen, cafeetjes pakken, naar de gym, een zwerver een appel aanbieden (die hij niet wilde), en Harmens verjaardagscadeau gekocht.

En voordat jullie nieuwsgierig worden naar Harmens cadeau, ons model showt het hier:

De trotse eigenaar van een nieuwe daypack.

Mt Doom Door helemaal naar Auckland te rijden waren we uiteindelijk toch wel ver van huis, namelijk 1600 kilometer. Het was nu dus even tijd om uren te maken op de weg, terug naar het zuiden. We hadden weinig tijd voor tussenstops, maar aangezien we in de buurt van Tongariro National Park kwamen, moesten we daar toch wel even naartoe om Mt Ngauruhoe te zien. Ook wel bekend (en makkelijker uit te spreken) als Mt Doom uit Lord of The Rings. Deze berg is extra mooi in de winter als er een laag sneeuw op ligt. Hobbit Harmen heeft zich gelukkig in kunnen houden om niks in het vuur te gooien.

Harmen in een t-shirt: toch nog een beetje een winter escape in de zon.

Een bitterzoet eind Na nog vele uren rijden en een ferry mét uitzicht, kwamen we weer aan op het Zuidereiland. Hier gingen we eerst overnachten bij een vriend van Harmen (Tim) van de Lumsden Fire Brigade. Tim is eerder dit jaar met zijn gezin verhuisd naar Blenheim, wat voor ons (redelijk) op de route lag. Leuk om even bij te kletsen, én als verrassing hadden ze een bed voor ons klaarstaan! Niet eens een bed, maar een heel huis. Een huis groter dan ons eigen huis! Gewoon als "extraatje" op hun landgoed. Tim fikte nog wel bijna zijn eigen huis af toen hij voor ons ging koken, maar gelukkig hadden we twee brandweermannen in ons midden en is alles goed gekomen. We hebben een heerlijke avond gehad, en voor de eerste keer tijdens deze vakantie werd ik wakker van de wekker (de camper slaapt heerlijk, maar ik word voor een of andere reden altijd vroeg wakker). We konden dus vol energie op naar Nelson!

Om het kort te houden, kan ik hier kort over zijn. We keken ontzettend uit naar Nelson: het ligt prachtig aan de zee, aan de voet van groene bergen, in de buurt van tropische zandstranden met palmbomen. Maar we waren moe, gaar na ruim 2 weken reizen in de winter in de camper. Dus avonturen in de groene bergen zaten er voor ons niet meer in. En in de winter is er in Nelson als stad niet zoveel te beleven. Ook werd Harmen een beetje ziek, en moest hij eigenlijk gewoon de hele dag slapen. Het was al met al gewoon even niet zo leuk als we hadden gehoopt. (Onze lat lag dan ook wel érg hoog). Maar dat is oké, die dagen mogen er ook zijn. Een beetje sip en een beetje ziek zijn we uiteindelijk maar een dag eerder naar huis gereden. Tijd om bij te komen.

Pak de popcorn er maar bij Want het is showtime! Ik heb ook in Nelson geen foto's gemaakt (ik kan me soms beter afvragen waar ik wél foto's maak), maar niet getreurd, want hier is de internationale première van de enige echte nafilm van onze vakantie! Hier kun je dan nog wel een beeld krijgen van Nelson en omgeving.

Tijd om na te genieten van een leuke vakantie, maar voor een volgende winter klinkt Fiji toch wel aantrekkelijk... :).