In de tussentijd.. 7.0

(Ben ik weer. Ik was zo goed bezig met regelmatig blogs te schrijven, maar toen hield onze laptop er helaas mee op. Aangezien de dichtstbijzijnde computerwinkel 45 minuten rijden is en we daar niet echt tijd voor vrijmaakten :P, waren we even een paar weken offline. Maar met een nieuwe laptop en genoeg te vertellen, ga ik mijn goede gedrag weer herpakken!)

Another anniversary In de tussentijd... zijn we alweer 3 jaar in Nieuw-Zeeland! Dat is langer dan de tijd die we samen in Apeldoorn hebben gewoond. Time flies!

Alhoewel, de laatste weken vloog de tijd niet echt ;-). Harmen was druk met calving waardoor we maar één dag per week samen weekend hadden. Daarnaast is het de hele lente al grauw, regenachtig en waait het heel hard. Oftewel: weinig uitjes en avonturen. Een rustig en beetje saai bestaan. Dat hoort nou eenmaal een beetje bij het seizoen.

Daarom deze keer (helaas) geen cool avontuur, maar gewoon even een korte update over wat we de afgelopen weken dan nog wél gedaan hebben.

Glenorchy Gravel Grind Dat ik deze winter (of deze 3 jaar) meer had moeten trainen op de fiets, daar kwam ik tijdens een gravel race in Glenorchy achter. Harmen en ik hadden ons opgegeven voor een tocht van 86 kilometer. We hebben geen gravelfiets, maar je mag ook meedoen op een mountainbike. Toen we ons enkele maanden geleden hadden aangemeld, waren we echt wel van plan om te gaan trainen... Maar zoals ik al zei: kakweer. Uiteindelijk hebben we drie dagen van tevoren een uurtje losgetrapt. De laatste keer dat ik daarvoor überhaupt op een fiets had gezeten, was in april. Nu zou 86 kilometer op karakter echt wel moeten lukken. Maar tel daar 1200 hoogtemeters en windkracht storm bij op, en het werd echt een héél pittige dag!

De tocht was heel erg zwaar, maar de omgeving maakte een hoop goed! Foto credits: Andrew Hardy

Na 500 meter lag ik al helemaal achter op de rest. En toen moest de race nog beginnen. De tocht begon eerst met 29 kilometer recht tegen de wind in, heuvelop, en heel veel river crossings. Ik ging zo langzaam dat Harmen dacht dat ik eigenlijk gewoon rustig aan het chillen was. Maar ik kon gewoon niet harder, haha. Zeker niet als ik nog een hele dag moest! Na 3,5 uur fietsen hadden we het eerste deel van de route gehad. We waren nu dicht bij de start/finish lijn, maar moesten eigenlijk nog een tweede weg inslaan: wederom met harde tegenwind en deze keer nog meer heuvels. Alleen al van het idee kon ik wel janken. Mijn lichaam wilde opgeven maar mijn geest wilde doorzetten. Daar kreeg ik al snel spijt van :P.

River crossings: ik had het nog nooit gedaan, dus weer een nieuwe skill geleerd. (Ik ben niet de persoon op de foto). Foto credits: Andrew Hardy

Omdat we deze weg (net als de eerste) op en neer moesten fietsen, wist ik dat ik elke heuvel die ik nu op en af ging, op de terugweg wéér moest beklimmen. Op een gegeven moment was ik zoveel heuvels op en af geploeterd, dat ik brak. Ik kon niet meer. Ik stapte af en begon een soort paniekaanval te krijgen. Ik kon niet meer stoppen met huilen en kreeg mijn adem niet onder controle. Ik was in de middle of nowhere en wist echt niet hoe ik ooit nog bij de finish zou komen. Gelukkig was ik bijna bij een checkpoint waar ze heel veel chips en snoep hadden. Na mezelf even goed volgepropt te hebben, en met wat behulpzame wind mee op de terugweg, heb ik uiteindelijk toch de finishlijn gehaald. Samen met Harmen (die heel lief de hele dag bij mij bleef), kwam ik aan als allerlaatste. Bijna een uur nadat degene voor mij over de streep was gerold. Maar ik was wel trots op mezelf! En uiteindelijk was al het afzien niet voor niets geweest, maar dat vertel ik een volgende keer :).

The real Southland experience

De zomer komt eraan, het werd dus tijd om onze hike conditie weer op te krikken. Twee vrienden van ons, Nick en Emma, nodigden ons uit om te gaan hiken in Fiordland. Dit is een provincie wat eigenlijk alleen maar regenwoud is, het is een van de natste gebieden ter wereld. Interessant feitje: Fiordland is meer dan 12.000 vierkante kilometer groot, maar er wonen maar 130 mensen!

Het weerbericht voor de dag was regen en wind, een perfect moment om naar het regenwoud te gaan dus ;-).

Om een korte samenvatting te geven: het idee was om naar een hut te lopen, en daarna weer terug. We hadden zes uur voor de tocht uitgetrokken, maar we hebben de hut bij lange na niet gehaald. Het lopen ging zo langzaam doordat de track helemaal zompig en niet onderhouden was. Het was dus klimmen over boomstronken en waden door modderpoelen die soms wel honderden meters lang waren. Ook zakten we regelmatig tot aan onze knieën in de modder. Dat alles terwijl het regende. Het voelde als iets wat je zou zien in survival shows op tv, maar wij deden het die dag voor de lol. Het was dus zwaar, maar van onze geharde Southland vrienden leer je dat je meer kunt dan je denkt! Ik kwam aan met mijn wandelstokken, waterzak en muesli bars, terwijl Nick en Emma gewoon op sneakers en met een klein rugzakje vol snoepjes even ver kwamen. Het is maar net wat je gewend bent. Het was in ieder geval fysiek én mentaal een goede training.

Er zit momenteel nog steeds zand in mijn schoenen, maar we hebben er wel van genoten!

Stroomstoring Het slechte weer van afgelopen tijd was een voorbode voor wat nog komen ging: op 23 oktober kwam er een storm over NZ die zwaarder was dan waar men rekening mee had gehouden. Vooral de wind was erg, op sommige plekken werden er zelfs windstoten gemeten van meer dan 250 km/pu! Héél veel bomen vielen om, met wortel en al, en velen vielen op elektriciteitspalen. Daardoor kwamen in de hele regio meer dan 30.000 huishoudens zonder stroom te zitten, en velen ook zonder water. Waaronder wij!

Lang leve camping gear!

Gelukkig hadden wij in Lusmden " slechts" 24 uur geen stroom en water, maar dat bracht ook al de nodige uitdagingen met zich mee. Zo konden ze bij Harmen op de boerderij de koeien niet melken. Uren later was er een generator aangekomen waardoor ze toch aan de slag konden. Deze generator ging van farm naar farm, waardoor anderen pas om 12 uur 's nachts konden beginnen met de middagmelking. In de supermarkt moesten wij helaas al het gekoelde eten weg doen, omdat dit uiteindelijk te warm was geworden. Het zal vast allemaal nog eetbaar zijn geweest, maar we moeten ons aan strenge voedselwetgeving houden. Omdat we de enige supermarkt waren die open was, in een straal van bijna 100 kilometer, was het gekkenhuis bij ons. Een kleine buurtsupermarkt die een halve provincie moet bevoorraden, stel het je maar voor :-).

Thuis viel alles gelukkig wel mee. We hadden ooit al eens een grote 10-liter-verpakking water gekocht voor noodgevallen, en met het gasstel van de campervan konden we gewoon blijven koken. Ik gebruikte de auto als een enorme powerbank waar ik mijn mobiel kon opladen. En met een avondje boek lezen is ook niks mis! Ik moest alleen wel vroeg naar bed, want rond half 9 begon het zo donker te worden dat ik niks meer kon zien in huis :P.

Uiteindelijk zijn er gebieden geweest die pas na 2 weken weer stroom hadden, dan hadden we wel echt moeten afzien! We hebben nu dus redelijk geluk gehad, maar zijn ons heel erg bewust van het feit dat we ons thuis goed moeten voorbereiden, mocht zoiets nog eens gebeuren.

A new decade Last but not least: afgelopen maand ben ook ik 30 jaar oud geworden! Gelukkig voel ik me nog lekker jong, ondanks wat grijze haren en beginnende rimpels ;-). Na mijn fantastische cadeau aan Harmen (al zeg ik het zelf), voelde hij de druk om mij ook een geweldige dag te geven. En dat is gelukt! Als verrassing had Harmen een citytrip naar Christchurch georganiseerd. Pas op de ochtend van mijn verjaardag kwam ik dit te weten, hij had het heel goed geheim weten te houden.

Ook de inpaklijst was mysterieus. Helaas moest ik Velbert thuislaten.

Ontzettend blij met dit vooruitzicht reden we naar het vliegveld. Toen we wilden vertrekken en het gordijn voor de deur open trokken, zagen we tot onze grote verbazing dat er sneeuw lag! In Nederland was ik in de herfst jarig, hier in de lente. In geen geval had ik ooit verwacht een witte verjaardag te hebben, haha!

Gelukkig was de sneeuw lokaal en was de weg naar Invercargill prima te rijden.

De sneeuw hadden we overwonnen, maar toen.. Vanwege nog meer stormweer was het hele vliegverkeer in NZ ontregeld. Eenmaal op het vliegveld aangekomen hoorden we dan ook dat onze vlucht helaas was gecanceld. En de vlucht daarna ook. En de vlucht daarna kreeg nog een uur vertraging. Al met al betekende dit dat ik de eerste 7 uur van mijn verjaardag in Invercargill heb gezeten, wat zo ongeveer mijn minst favoriete plek in dit land is, haha. Uiteindelijk waren we helaas pas rond 17:00 in Christchurch aangekomen, terwijl we de volgende dag alweer terug moesten vliegen.

Wachten in Invercargill met een toepasselijk tafelnummer. 's Avonds lekker genoten van Channing Tatum in de bios!

Maar ondanks dat het nu een beetje haasten werd met alle leuke dingen die we wilden doen, heb ik nog steeds erg genoten van mijn cadeau, van ons weekendje weg in de stad. Dank je wel! (En Harmen had gelijk, het was een goed idee om Velbert thuis te laten).