Eindelijk weer bikepacken!

Anderhalf jaar later We hadden weer eens twee dagen vrij samen waarin we nog geen plannen hadden. Zo kwam Harmen met het spontane idee om ein-de-lijk weer eens te gaan bikepacken! Voor de niet-fietsers: dit is een fietsvakantie waarbij je al je benodigdheden (kleding, eten, tandenborstel, etc.) bij je draagt op je fiets in speciale fietsreistassen. De weersverwachting in de regio was niet denderend met 13 graden en bewolking, maar we hadden er zó veel zin in om weer eens met de fiets nieuwe plekken te ontdekken, dat we er maar gewoon voor zijn gegaan. Voor mij was het ondertussen ook al anderhalf jaar geleden dat ik voor het laatst een bikepacking trip had gedaan, en voor Harmen zelfs bijna twee jaar.

We hadden maar twee dagen vrij dus we konden niet al te ver weg gaan. Daarbij zijn we op zoek gegaan naar de locatie met de kleinste kans op neerslag. De beste locatie voor onze trip werd de oostkust, rondom de studentenstad Dunedin. Een voor ons (redelijk) nieuwe omgeving, en met een grote stad in ieder geval overnachtingsmogelijkheden. Dat is namelijk niet altijd vanzelfsprekend in NZ ;-).

Zo vertrokken we op zondagavond naar het kleine, redelijk uitgestorven dorpje Hyde, op 3.5 uur rijden hier vandaan.

New roads Maandagochtend was het zover, we konden van start. De zon scheen onverwachts en alle wegen en uitzichten waren nieuw voor ons. We hadden er zin in!

Het oude mijnersdorpje Hyde was ons startpunt. Ooit een levendig dorp met 16 pubs, nu redelijk uitgestorven.

Voor de Hellingprofs onder ons: onder deze blauwe lucht trok Harmen zijn armwarmers aan! Wie is deze man?

De eerste dertig kilometer waren redelijk vlak, een beetje heuvelachtig maar dat zijn we ondertussen wel gewend. We hadden ook nog frisse benen dus het moraal was hoog. We waren al op een kwart van de dag, dat ging lekker. De totale route voor de eerste dag was 122 kilometer. Ook al fietsen we niet meer zo veel als vroeger, dit zou wel te doen zijn. We hadden alleen de 2000 hoogtemeters onderschat...

De route werd steeds pittiger met veel steile klimmen en afdalingen. Soms zat je zo krampachtig op de fiets te dalen dat je liever weer wilde klimmen. Tot je weer bij een beklimming kwam. Dan wilde je dalen. Je zou er bijna een gespleten persoonlijkheid van krijgen.

Ondanks dat het steeds pittiger werd, werd de route ook steeds mooier en afwisselender. Zo fietsten we eerst door een raar apocalyptisch landschap bezaaid met grote rotsen. Vervolgens klommen en daalden we langs beekjes in de heuvels, stonden we opeens tussen de palmbomen en eindigden we in een naaldbos. En waar we de eerste 90 kilometer amper een huis tegen waren gekomen, fietsten we aan het einde langs enorme landhuizen en dwars door de grote stad Dunedin.

Links: de gekke rotsen waarmee het land kilometers lang bezaaid was. Midden: mooie, vrolijke gele bloemen (gorse plants). Het is een pest in NZ, iedereen heeft er een hekel aan. Behalve wij, want ze zijn zo lekker geel. En de geitjes, want die eten ze lekker op. Rechts: bij gebrek aan cafés (en civilisation in het algemeen) hebben we geluncht op een hek. Een heel luxe hek wel, met lekker brede balken als zitje én sfeerverlichting.

Dunedin Eenmaal aangekomen in Dunedin waren we he-le-maal gesloopt. Zelfs toen we in de winter als challenge uit het niets 140 kilometer hadden gefietst, voelden we ons na afloop beter dan nu. Geen idee wat er aan de hand was, maar we hadden in ieder geval veel eten nodig! We hadden gereserveerd in een leuk Italiaans restaurant om 19:30 (je weet maar nooit hoe laat je aankomt). Dat zouden we nooit redden met onze belabberde lichaampjes, dus hebben we eerst als voorgerecht maar kip en wedges met bacon en kaas gegeten in een café. Als je ooit goede kip wilt eten in NZ, dan moet je in Dunedin zijn. We hebben er nu al twee cafés in onze top 1 staan met de beste kip! En handig: ze zitten bijna naast elkaar.

Ons voorgerecht gaf ons genoeg energie om nog even door de stad te slenteren. Veel tijd voor toeristische hoogtepunten hadden we niet, dus hebben we ons maar vooral gestort op het échte Dunedin: creepy steegjes in de binnenstad.

Als het al donker was, dan waren we deze steeg waarschijnlijk niet in gegaan...

Om half acht was het dan eindelijk zo ver: we hebben ons volgepropt met pasta en taart bij de Italiaan! We werden een beetje aangestaard in onze chillkleding want het bleek een redelijk fancy restaurant. Maar het eten kostte uiteindelijk maar 42 euro!? Nog een reden om Dunedin te bezoeken.

Sorry Anne, deze keer heb ik geen foto's gemaakt van het eten. Ik was te druk met eten.

Terug in het hotel zijn we het bed ingedoken en hebben we nog even Meet the Parents op tv gekeken. Tv kijken vanuit bed is na zo'n dag echt precies wat je nodig hebt. We hebben het alleen niet lang volgehouden omdat we met volle buikjes in slaap zijn gevallen.

Alle uitzichten overdag zijn mooi, maar dit is misschien wel het allerbeste uitzicht van de dag ;-).

Terug naar Hyde Op dag twee moesten we weer terugfietsen naar onze auto in Hyde. We keken er een beetje tegenop, omdat we gisteren zo gesloopt waren. Maar gelukkig viel het allemaal reuze mee toen we op de fiets zaten. Harmen was zelfs weer zo fit dat hij een poging waagde om 's werelds steilste straat op te fietsen.

Het steilste deel van deze straat is 35%. Het is Harmen niet gelukt om boven te komen. Ik durfde het niet eens te proberen.

Vlak na deze straat vervolgden we onze route met een klim van boven de 20%. We moesten zelfs van onze fiets afstappen. We waren de stad nog niet eens uit, ik dacht dat we nooit meer thuis zouden komen. Gelukkig bleek dit veruit de steilste klim van de dag te zijn. En klimmen wordt (bijna) altijd wel beloond: boven kregen we prachtige uitzichten op de oceaan en hadden we een 9-kilometer-lange afdaling.

We vervolgden onze weg langs de kust en waanden ons helemaal op vakantie. De zon scheen, de oceaan was helder blauw, overal groen gras en gekleurde bloemen.

Een weg genaamd "Coast Road" is het omrijden wel waard.

Ook deze rit was weer lekker pittig met 2000 hoogtemeters, maar deze keer konden we gelukkig wél ergens uitgebreid lunchen. Vol met wraps, panini's, pannekoeken en cake zijn we nog langs de grootste actieve goudmijn van NZ gefietst en hebben we een of andere rare jachttrofee (of een verongelijkt dier) gezien. Na wederom zes uur op de fiets gezeten te hebben waren we eindelijk terug bij de auto. Op naar huis :).

Uhm tsja.. wij weten ook niet zo goed hoe, wat en waarom.

Road closed ahead We hadden een leuke route binnendoor gevonden zodat we ook met de auto nog allemaal nieuwe wegen zouden ontdekken op weg naar huis. We zaten al drie kwartier op een gravelweg tussen de heuvels door, toen er opeens een bord stond met "road closed ahead". Er waren geen omleidingen mogelijk, wat zou betekenen dat we helemaal terug moesten. Een omweg van anderhalf uur! Dit zagen we niet zo zitten dus we reden stug door, wie weet viel het wel mee..

We kwamen een tegenligger tegen die ons vertelde dat de brug verderop eruit lag wegens overstromingen. Vandaar dat de weg afgesloten was. Hij keek naar onze auto en dacht dat het wel zou moeten lukken om door het beekje te rijden. We gingen het dus maar gewoon proberen, want we zagen die omweg echt niet zitten.

Linksboven zie je de brug in de berm liggen. Maar wie heeft er een brug nodig als je een Outback hebt?

Terwijl we door het water reden kwam er allemaal stoom uit de motorkap. Ik dacht dat het wat opwaaiende stof was, maar Harmen denkt dat er water op hete onderdelen in de motorkap was gekomen. Het beekje was dus toch nog redelijk diep. Maar we hebben het gered, we hebben weer een weekendje avonturen beleefd!