Eurotrip - Oostenrijk

Oh oh Tirol

Het was tijd voor de laatste bestemming van onze trip: Zell am Ziller in Oostenrijk. We hadden hier erg veel zin in. Niet alleen omdat we onze goeie vrienden Christine en Jonas gingen opzoeken, maar ook omdat we nog even een weekje heerlijk de bergen in gingen. Hoe gezellig het ook was om iedereen weer even te zien in Nederland, Tirol geeft op deze trip wel de meeste vakantie vibes. We reisden wederom met de trein, maar ondanks de recente stakingen in Duitsland ging het deze keer wel verrassend goed. De trip eindigde met een prachtig, ouderwets boemeltreintje het Zillerdal in. Mét bijbehorende, prachtige uitzichten op besneeuwde Alpentoppen.

De Zillertalbahn, waar je nog op houten bankjes zit en een kaartje koopt bij de conducteur.

Even bijtanken Van tevoren hadden we natuurlijk wilde plannen voor onze trip in de Alpen. Hiken, een dagje naar Innsbruck, naar het Swarovski museum (why not), een vriendin opzoeken die we in NZ ontmoet hebben, etc. etc. Maar reality haalde ons in en we lagen op dag één al uitgeteld op de bank te dutten. Deze week moesten we toch ook echt even rustig bankhangen en Netflixen. Ook niks mis mee. En we hadden gelukkig iets minder fomo voor de bergen, aangezien we ze nu ook voor onze eigen deur hebben liggen :).

Tot aan de sneeuwgrens Dat betekent niet dat we helemaal niet de natuur in zijn geweest. We zijn toch nog drie keer op pad gegaan om mooie bergtoppen te beklimmen. Ik had heel gretig meteen mijn ogen gericht op een bergtop van 3000 meter hoog, maar daar lag nog veel te veel sneeuw. Gelukkig zijn er in Oostenrijk zoveel wandelmogelijkheden dat we alsnog hele mooie routes gevonden hebben.

Misschien geen 3000 meter hoog, maar wel genoten.

Uiteindelijk hebben we maar één keer een top bereikt, omdat de sneeuwgrens overal nog redelijk laag was. Dit hadden we niet aan zien komen. Toen we de eerste keer sneeuw tegenkwamen (dat was op onze tweede hike), dachten we nog: "Ah, dat ligt alleen even op dit stukje. Laten we verder gaan". Fout. De routes lagen nog helemaal ondergesneeuwd. Na wat koppige meters door de sneeuw besloten we toch maar wijze toeristen te zijn en om te keren. In het nieuws in NZ worden wel eens toeristen geshamed omdat ze gered moeten worden nadat ze super dom in slechte omstandigheden de bergen in gaan (en katoen dragen!). Wij willen niet deze toeristen in het Oostenrijkse nieuws zijn. Dus op hike twee en drie werd het abort mission.

Onverwachts in de sneeuw beland. Alhoewel, we hadden het misschien aan zien kunnen komen...

Follow the leader terug naar beneden. We hadden een mooi souvenirtje voor Christine en Jonas meegenomen.

Wenen We zouden vanuit Wenen terug naar Stockholm vliegen. Een retourtje NZ-Stockholm was namelijk de helft goedkoper dan een ticket terug vanuit Oostenrijk. Daarom maakten we er een gezellig weekendje Wenen met zijn vieren van! Christine en Jonas hadden een prachtige Airbnb geboekt in de achterbuurt van Wenen, waar oprecht regelmatig schietpartijen zijn. Al hoorden we dat gelukkig achteraf. Het maakt de stad zelf in ieder geval niet minder leuk, en je ziet tenminste ook weer interessante dingen ;-).

Het was wederom leuk om gewoon lekker door knusse straatjes te slenteren.

Ook dit weekend stond in het teken van lekker chillen, eten, rondhangen, shoppen... Er stond eigenlijk niks op ons lijstje. Gewoon gaan en we zien het wel! In Wenen was het nog wel gelukt om met iemand af te spreken die we in NZ hadden ontmoet. Super leuk om elkaar zo aan de andere kant van de wereld opnieuw te zien. Van hem hoorden we ook dat Wenen een hele droge stad is met heel weinig regen. Uiteraard hadden wij twee dagen lang stortbuien boven ons hoofd hangen. Ach ja, dan nog maar een cafeetje pakken.. :).

Speciaal voor Christine (en mezelf): een compleet roze café! Al vonden de jongens het stiekem ook wel leuk hier ;-).

Na een hele gezellige week samen was het daarna echt tijd om afscheid te nemen van elkaar. Christine is een van mijn beste vriendinnen en we kennen elkaar al sinds de brugklas. De laatste keer dat we afscheid namen was heel vluchtig in een metro, niet wetende dat ik daarna al snel naar NZ zou vertrekken. We hebben het deze keer beter gedaan! (Het was in de McDonalds op een treinstation, is dat beter?). Het was sowieso fijn om Christine en Jonas nu te zien, want zij zijn uiteindelijk een maandje later getrouwd. Daar konden we helaas niet bij zijn, maar deze tijd samen maakt het gelukkig allemaal weer goed.

Eindelijk een goed afscheid, mét een foto! Een een Albert Heijn tas voor de sfeer.

Welkom thuis Nadat we opnieuw helemaal gaar waren geworden van de lange reis, kwamen we weer heerlijk thuis bij onze geitjes. Maar we hebben thuis meer huisdieren dan geitjes. Enkele weken voor onze reis kwamen we erachter dat we een muis in huis hadden (hij pikte mango's van onze eettafel en versleepte ze naar zijn hol in de keuken, maar dat is een heel ander verhaal). We hadden een muizenval neergezet maar we kregen de muis nooit te pakken. We waren hem zelfs al een beetje vergeten.

Eenmaal thuisgekomen kwam ik erachter dat de wifi het niet deed. Ik ging even bij de router kijken, om te zien of deze wel aan stond. Opeen schrok ik me rot, want ik zag een harige pluizenbal liggen. Een dode muis! Met de muizenval aan zijn staart.

Wat er was gebeurd: de muis was éindelijk in de val getrapt, maar alleen met zijn staartje. In paniek is hij door het hele huis gerend, en bij de wifirouter aangekomen. Daar kwam hij vast te zitten in een wirwar aan kabels (hier liggen ook kabels van onze sfeerlampjes). In nog meer paniek heeft hij geprobeerd zich vrij te knagen, maar daar is hij waarschijnlijk door een elektrische schok gestorven. Dit gebeurde allemaal vlak voor we thuis kwamen, want de muis was nog warm toen Harmen hem opraapte.

Home is where the wifi is...

Na een drukke vakantie vol prikkels zijn we dus heerlijk rustig in Lumsden beland zonder internet. Veel maakte dat niet uit trouwens, op een korte tandenpoets-onderbreking na heb ik bij thuiskomst meteen 19 uur lang geslapen. Winterslaap of jetlag?