Feestweek

Iets om naar uit te kijken Toen wij in november onze aanvraag voor een nieuw visum hadden ingediend, had ik deze week al gemanifesteerd: een feestweek in april! Als we de uitslag van de aanvraag namelijk binnen de geschatte tijdsduur zouden hebben, zouden we het behalen van onze residency kunnen vieren in april. Dit wilden we doen halverwege april, in dezelfde week dat we uitgenodigd waren voor een bruiloft, én waarin wij 8 jaar samen waren. Een feestweek dus!

Of je nou in manifesteren gelooft of niet: het kwam wel allemaal uit! En zo hadden we halverwege april een leuke feestweek voor de boeg. Een week waar we na een moeilijke start van het jaar enorm naar uitgekeken hebben.

Miner's Trail Om onze residency en het 8-jaar-samenzijn te vieren, gingen we een weekendje weg naar Arrowtown. Dit doen we ieder jaar in de herfst, omdat de kleuren er dan práchtig zijn. Sommigen noemen dit wel de mooiste plek van NZ tijdens de herfst. Lucky us :).

Ondanks dat we al vele malen in Arrowtown geweest zijn, vonden we nu na 2.5 jaar toch nog een compleet nieuwe hike om te ontdekken: de Miner's Trail. Ondanks dat deze hike 15 kilometer is, met meer dan 1000 hoogtemeters, dachten we dat dit even een korte hike van 3 uurtjes zou zijn, waarna we lekker een cafeetje op zouden zoeken. Well, we were wrong.

Onderweg vind je nog restanten van het mining verleden, maar het was zeker geen 3 uurtjes walk in the park!

We moesten onderweg nog best veel klimmen (duh) en Harmen droeg een gewichtsvest van 15 kilo (een verhaal voor de volgende keer). Dat alles bij elkaar zorgde ervoor dat het toch een pittige hike werd en dat we bijna 5 uur onderweg waren. Op zich niet erg, dat doen we vaker, maar we hadden er ons deze dag niet mentaal op ingesteld. Daarom was het een klein beetje een struggle aan het einde, maar wel eentje met belonende uitzichten op een kleurrijk Arrowtown.

Mooie panorama's, mooie close-up views.

Eenmaal terug beneden hebben we uiteraard alsnog een cafeetje gepakt, in Ayrburn. Dit is een wijngaard met vele cafés en restaurantjes, wat naar ons idee gericht is op de rijkere inwoners en toeristen. We voelden ons een beetje underdressed in onze hike kleding tussen alle designertassen, schoenen en zonnebrillen, en kleine kids die modieuzer gekleed waren dan wij ooit zullen zijn.

Het leek ons eerst ook leuk om in Ayrburn te dineren, maar voor dat budget moeten we eerst maar eens 10 jaar samen zijn ;-). Voor dit jubileum hebben we dus gewoon lekker een burger in de lokale pub gehad, net zo lekker en gezellig.

Als voorafje hadden we een kaasplankje, om het toch nog een beetje chique te maken ;-).

Shotover Gorge Trail Om in het thema van nieuwe trails te blijven, hebben we de volgende dag gefietst op een nieuwe fiets trail, die net twee dagen daarvoor geopend was. Deze nieuwe route, de Shotover Gorge Trail, is onderdeel van een groot netwerk aan fiets (gravel) routes rondom Queenstown en Arrowtown. We hebben vanuit Arrowtown een rondje van 55 kilometer gemaakt over diverse trails uit dit netwerk. Met als hoogtepunt: een oude mijntunnel die onderdeel is van de nieuwe route.

Zie hier de Hugo tunnel, verstopt in een kloof.

Helaas was deze tunnel slechts 108 meter lang en was je er dus zo doorheen. Je kunt er langer van genieten als je van je fiets afstapt en er doorheen loopt. Wat officieel ook verplicht is. Waar we achteraf pas achter kwamen. Maar waar uiteraard niemand zich aan houdt.

We hebben ontzettend genoten van de mooie nieuwe route, met nog een lekkere lunch in een leuk café tussendoor. Het is tenslotte feestweek. (Daarom hadden we 's ochtends ook buiten de deur ontbeten, yummie).

Zon, bergen, bomen, herfstkleuren: 100% genieten!

Om jullie niet al te jaloers te maken op ons super leuk fantastische feestweekend: onderweg naar huis moesten we gewoon onze tweewekelijkse boodschappen doen, saai! En we kwamen thuis in een koud huis, stom! ;-)

A Southland wedding Een van de dingen die we helaas moeten missen nu we hier wonen, zijn de vele bruiloften van onze vrienden. We voelden ons dus super vereerd toen we een uitnodiging kregen voor de bruiloft van Stevie en Zoe. Stevie is een vriend van Harmen vanuit de fire brigade. Naar ons weten zijn zij allebei hier in de buurt geboren en opgegroeid, het zijn echte Southlanders. Leuk om dus eens te zien hoe zo'n bruiloft eruit ziet, aangezien de cultuur hier toch iets meer plattelands is dan in Nederland. Toen Harmen vroeg naar een dresscode kreeg hij ook alleen maar te horen: "I don't know, wedding clothes?".

Stevie en Zoe hadden een flinke gok genomen om hun bruiloft buiten te plannen in de herfst, en dat zonder een backup plan. Ondanks dat de weersvoorspelling de hele week op regen stond, werden we getrakteerd op een zomerse zon en 20 graden! Plan A, het enige plan, kon dus gelukkig doorgaan. De bruiloft vond plaats op een stuk farmland, dat voelde voor ons toch al als typisch Southland. Toen we aankwamen stonden er al twee kruiwagens met gekoeld bier klaar. Nu ben ik niet naar veel bruiloften geweest, maar dit voelde voor mij ook al redelijk al iets typisch Southland. Vooral omdat de helft van het bier al op was voordat de bruid überhaupt gearriveerd was ;-).

De locatie, een stuk land met een mooie uitzicht op een vallei.

Het leuke aan deze wedding vonden wij dat het allemaal lekker simpel gehouden was zonder al te veel poespas: de stoelen waren geleend uit de Lumsden community hall, de boog was zelf gemaakt met geleende materialen, en meer dan die twee potten met bladeren en de twee kruiwagens met bier was er ook niet. Meer is ook niet nodig!

Wegens gebrek aan dresscode is Harmen gegaan voor "businessman slash James Bond", en ben ik gegaan voor "de enige jurk die ik voor zo'n gelegenheid heb".

Omdat wij Stevie en Zoe niet per se heel lang en goed kennen, waren we alleen aanwezig bij de ceremonie en het feest later op de avond. In de tussentijd hebben we lekker in een café gezeten (overdressed deze keer) en boeken gelezen. Daarna zijn we gezellig met zijn tweetjes uit eten geweest, het is tenslotte feestweek! Vervolgens hebben we nog een gezellige tijd gehad op het feest met vrienden van de fire brigade.

De conclusie van de bruiloft: ondanks het boerenland en de kruiwagens, is een bruiloft hier niet zo heel anders dan in Nederland. Uiteindelijk dragen ze hier ook gewoon een witte jurk en een pak, zeggen ze waarschijnlijk ja, hebben ze taart, hangt er een bord aan welke tafel je mag zitten voor het diner, en hebben ze een feestje aan het eind van de avond.