Off the beaten track

Twijfels Harmen had een leuke hike gevonden op een website. Klimmen naar de top van de Ben More peak, zonder dat er een route of pad is. Volgens de website is het een pittige tocht, maar wel te doen voor mensen met voldoende "off trail" experience (ervaring met hiken zonder routes en paden). Nou hebben we daar eigenlijk geen ervaring mee, maar we hebben wel veel hikes gedaan die in NZ worden geclassificeerd als moeilijk. Dus die tellen we maar gewoon mee in onze ervaring! We hadden ook gewoon zin in nieuwe trails en avonturen, daarmee groeiden onze ervaring en zelfvertrouwen ook met enkele punten ;-).

Omdat wij onszelf niet (willen) zien als stomme, onvoorbereide toeristen (maar juist als super ervaren coole locals), besloten we om voor deze tocht een personal locator beacon (PLB) te huren. Dit is een gps apparaatje waarmee je een SOS signaal kunt uitzenden in geval van nood. Dan word je in de meeste gevallen gered met een helikopter.

Deze PLB's kun je huren bij de DOC: Department of Conservation. Een overheidsinstantie die voor de natuur zorgt, maar ook voor de mensen die de natuur willen bezoeken ;-). De DOC in Queenstown ging om 08:15 's ochtends open, en toen stonden we ook meteen op de stoep. Voor de hike stond, volgens de website, namelijk 6-8 uur. Wij hielden voor de zekerheid maar 8 uur lopen aan, dus we wilden op tijd beginnen. Eenmaal binnen bij de DOC vertelden we voor welke tocht we een PLB wilden huren. Red flag 1: de medewerkster van de DOC had nog nooit van deze beklimming gehoord. Red flag 2: toen ze het gebied opzocht, vertelde ze ons dat de berg in jachtgebied ligt. Red flag 3: het was geen populaire route bij de jagers omdat het gebied lastig te begaan is. Red flag 4: de medewerkster van de DOC kende de auteur van de website en zei dat hij een crazy ultrarunner is. Naast al deze red flags, is het ook nog zo dat DOC medewerkers vaak overbezorgd doen omdat zij niet willen dat mensen domme dingen doen. Haar houding kwam op mij een beetje over als: "Weet je zeker dat je dit wilt doen?".

Dus, we zouden gaan lopen in een jachtgebied zonder dat er een pad is. Sounds like a plan?

Al met al begon ik redelijk te twijfelen over dit plan. Het was sowieso een redelijk bewolkte en winderige herfstdag en ik had niet heel veel zin om als een dartelend hertje neergeschoten te worden. Maar ik wilde ook op avontuur! Wat moesten we nou doen? Nadat ik mijn zorgen uitte bij de DOC mevrouw werd ze opeens onder-bezorgd. Het was allemaal prima te doen en ze keek uit naar onze verhalen als we de volgende dag de PLB weer terug zouden komen brengen. Dus vooruit, let's go, op naar de Ben More peak! Het leven begint tenslotte pas echt buiten je comfortzone.

Op zoek naar het pad Er is dus geen pad naar de Ben More peak en dat kregen we al snel door. Na een kwartier lopen kwamen we erachter dat we aan de verkeerde kant van het water liepen, maar we hadden nooit een afslag naar de overkant gezien. We moesten omkeren en hadden zo het eerste halfuur al niks bereikt ;-). Nu we iets beter aan het opletten waren, vonden we een olifantenpaadje achter de prikstruiken. Via dit pad konden we het water oversteken dat gelukkig nét laag genoeg stond om via wat stenen droog over te komen.

We kregen nu al snel door dat we in een jachtgebied aan waren gekomen. Zie hieronder:

Hier hoop ik eind van de middag niet naast te liggen.

Dit was het signaal om onze visibility cloaks aan te trekken! Daarmee hebben we een grotere kans dat jagers ons zien (scary) maar ook een grotere kans dat ze ons dan als mens herkennen en ons niet zullen neerschieten (minder scary). Als echte influencer fashionista's konden we nu veiliger onze tocht voortzetten. Al ging dat voortzetten niet zo heel snel, want we begonnen meteen aan de klim à 45% (ja, het wordt steeds gekker hier). En zoals voorspeld was er niet echt een pad, dus we moesten steeds berekenen waar we het beste onze voeten neer konden zetten. Dit gaf in ieder geval wel véél kleine rustpauzes ;-).

De foto geeft het niet goed weer, maar dit was écht steil. Het uitzicht maakte wel weer veel goed.

Gelukkig konden we best vaak dierensporen volgen en was de weg naar de piek redelijk straightforward: je moet gewoon omhoog lopen via de richel, er zijn weinig andere mogelijkheden. Soms moesten we wel echt even uitzoeken of we nou beter links- of rechtsom langs een rots konden lopen, en soms moesten we ook even terug omdat we niet verder konden op ons gekozen "pad".

Soms stond er even een steen in de weg.

De top zonder naam Na iets meer dan 2 uur speuren en ploeteren bereikten we een soort plateau. Vanaf hier konden we de Ben More peak zien liggen! Toen wisten we ook al meteen: dit gaan we never nooit niet redden. De ultrarunner-auteur van de website heeft in zijn tijdsberekening waarschijnlijk geen rekening gehouden met de gewone mens. Gelukkig lag er voor ons nog wel een andere piek. Die zouden we nog net kunnen halen voor we ons "keer nu sowieso om anders ben je niet terug voor het donker"-tijdstip zouden bereiken. Ondanks dat deze piek geen naam had zouden we dit al een mooi eindpunt vinden. We hadden ook nog nooit van de Ben More peak gehoord tot één dag van tevoren, dus het was niet alsof er een langgekoesterde droom in duigen viel ;-). Vanaf het plateau en de onbekende piek hadden we sowieso ook al schitterende uitzichten omdat we nu de andere kant van de berg konden zien. Met dit besluit waren dan ook de laatste loodjes van de klim in zicht.

Wat is Harmen toch lekker zichtbaar.

Sinds we het plateau hadden bereikt en de laatste kilometers tot de onbekende piek moesten afleggen, was het wel een stuk harder gaan waaien. Dit maakte het kouder en ook wel iets spannender, aangezien we toch nog redelijk vlak langs een steile afgrond liepen waar je niet in wilde waaien! Echter, het maakte het heroïsche gevoel ook een stuk groter.

Wees niet bang: we hebben veilige afstand van de afgrond gehouden en we zijn veilig boven komen :-).

Dankzij de PLB om mijn middel heb ik nog nooit zo veilig op een bergtop gestaan!

Op bovenstaande foto kun je de Ben More peak nog niet eens zien: we waren er dus echt nog lang niet. We besloten om de afdaling in te zetten. Het lastigste aan de steile afdaling was om hetzelfde niet-bestaande-pad terug te vinden. Op een gegeven moment zagen we voetstappen dus we moesten wel goed zitten. Dat waren dan ook onze eigen voetstappen van de heenreis, want voor de rest komt hier bijna nooit niemand, haha.

Het enige andere pittige aan de afdaling was dat het ruim 2 uur duurde, waarin er continu druk op onze bovenbenen stond om maar niet als een voetbal naar beneden te gaan rollen. Uiteindelijk begonnen mijn tenen ook erg veel pijn te doen, omdat die nu de hele tijd tegen de voorkant van mijn schoenen drukten. Het hielp dan misschien ook niet mee dat ik net nieuwe schoenen aan had. Ik dacht dat ik ze al een beetje had ingelopen, maar niet genoeg. Ze bleken nog net een beetje te krap voor deze intense afdaling. Ik kan je nu wel vertellen: na deze tocht zijn ze helemaal ingelopen ;-).

Kamperen in de kou Eenmaal beneden hoefden we niet meer terug naar huis: we gingen namelijk kamperen in de campervan! Omdat we in de winter op vakantie gaan met de camper, wilden we alvast even testen hoe dat gaat in de kou. Hoe is het om in het donker te koken? Is het 's nachts koud in de camper? Missen we nog spullen? Dat soort vragen wilden we even onderzoeken.

Idyllisch kamperen, maar niet voor lang: binnen een halfuur was het donker :P.

Conclusie: het kamperen gaat prima maar het is goed dat we even een testnacht hebben gedaan. We hebben er zeker wat van geleerd:

• Draag buiten drie lagen kleding

• Neem vervolgens nog een kruik op schoot

• Nadat je het gekookte, warme eten op je bord legt, is het binnen 3 minuten koud (of eet niet buiten, dat is waarschijnlijk slimmer)

• Prep wat maaltijden in een keuken van een camping, dan hoeven we de volgende dagen niet zo lang buiten te koken

• Zet de autoverwarming aan op standje sambal en je hebt een heerlijke avond!

• Niet tegen Harmen zeggen dat ik dit schrijf, maar hij wil ook graag een kruik dus we moeten er nog eentje extra aanschaffen

Toen we met kerst in de bus kampeerden, zaten we er iets warmer bij ;-).

We hebben heerlijk geslapen in de camper en zijn de volgende ochtend fris en fruitig (wel met de nodige spierpijn) terug naar Queenstown gereden om de PLB weer in te leveren. De vrouw van de DOC vond het erg leuk om onze avonturen aan te horen en zal de tocht ook eens op haar lijstje zetten. Wij zelf zullen dat ook weer doen, maar dan eens in de zomer. Vroeger vertrekken en meer uren daglicht: dan zullen we top van Ben More bereiken!