Op vakantie! Deel 1

Zes dagen vrij

In januari was de boer met vakantie, waardoor Harmen wat extra moest werken (hij had minder dagen vrij). Dat was wat minder gezellig voor ons samen, maar zorgde wel voor een mooi vooruitzicht! In februari zou hij opeens zes dagen achter elkaar vrij hebben: precies wanneer Harmens ouders hier zouden komen. Een mooie kans om samen een vakantie te plannen.

Ondertussen is deze zesdaagse aangebroken en hebben we al heel veel mooie dingen gezien. Zoveel, dat ik de vakantie opdeel in meerdere blogs. In dit deel de eerste twee dagen van de reis. Eigenlijk zouden we al een hele week op vakantie kunnen naar alleen de locaties die we in deze twee dagen hebben bezocht. We hebben veel gezien, maar er is nog zo veel meer te beleven!

Arrowtown

De eerste dag reden we (via het ons ondertussen bekende Queenstown) naar Arrowtown, een dorpje iets daarbuiten. Het ligt midden tussen de bergen en bossen. Het is een oud mijnersdorpje en ziet er nu ontzettend sfeervol uit. Het heeft een beetje Amerikaanse saloon-achtige sfeer. Maar dan wel met een vleugje Britse "truttigheid".

De mainstreet van Arrowtown. Alle panden hebben mooie historische gevels.

Vroeger werd hier veel naar goud gezocht. Iedereen kwam hier geluk zoeken. Maar hoe mooi en sfeervol Arrowtown nu is, zo zwaar was het in die tijd. Een afgelegen dorp met hete zomers en koude winters. Het was vooral zwaar voor de Chinese community hier. Deze immigranten waren van harte welkom om te komen werken, maar niet echt welkom bij de Europeanen in het dorp. Daarom was er een heuse Chinatown iets buiten het centrum gebouwd, inclusief eigen voorzieningen. Deze gebouwen waren echter wel héél karig.

Een paar gebouwen uit Arrowtown's Chinatown. In de totale goldrush-periode hebben hier ruim 8000 Chinezen gewoond.

De gebouwen die je hier boven op de foto ziet, zijn soms recht tegen de rosten gebouwd en er zaten zelfs spleten en gaten in de muren. Er waren geen aparte kamers, alleen maar wat stenen vanbinnen. Zo rijk werden ze dus nog niet van al dat goud...

Lake Hawea Het bezoek aan Chinatown was extra dramatisch omdat het hard begon te regenen. Op naar de auto dus om door te rijden naar onze eindbestemming van de dag: Lake Hawea. Eenmaal aangekomen hield de regen al snel op en begon de zon te stralen. Nu kregen we uitzicht op de hoge bergen rondom het meer. Het meer is hier ook heel erg helder en verloopt mooi van licht- naar donkerblauw. Ik heb bij aankomst lekker een rondje hardgelopen en omdat het zo mooi was, nog een extra kilometertje er aan vastgeplakt!

Het is een cliché, maar in het echt was het hier 1000x mooier dan op de foto!

I've been dreaming 'bout the West Coast..

Al in Nederland keek ik er naar uit om op een dag naar de westkust van het land te gaan. Hier zijn de Alpen, gletsjers, regenwouden... Bijna te mooi om waar te zijn! En gisteren was het dan eindelijk zover: ik zou er naartoe gaan. Nietsvermoedend reden we Hawea uit, tot er tien meter later een bord langs de weg stond met de mededeling dat de highway naar de gletsjers dicht was! Dit in verband met overstromingen en landslides op de weg. Er is in dit gebied ook maar één weg, dus dit zou betekenen dat we er niet heen konden rijden. We besloten toch maar gewoon te gaan en te hopen dat de weg toch nog open zou gaan. De weersvoorspelling voor de middag was tenslotte al een stuk beter.

Om kwart voor 12 kwamen we aan in Haast, het laatste dorp voor de gletsjers waar je kunt tanken en het laatste stuk van de weg wat nog open was. Gelukkig werd het me gegund om eindelijk naar het beloofde land van de West Coast te gaan, want om 12 uur ging de weg weer open! Na nog eens anderhalf uur rijden kwamen we aan in Fox Glacier, een dorpje wat puur op het toerisme is gebouwd.

Een gletsjer in het regenwoud We konden ons motel nog niet in, dus gingen eerst de wandeling naar de gletsjer maken. Het is best een gek idee dat je eerst door super groen regenwoud loopt, om vervolgens een ijzige gletsjer tussen de Alpen te bekijken.

Het wilde regenwoud, je voelt je hier net Sméagol. Rechts kun je (hopelijk) de gletsjer zien: het lichtblauwe stuk in het midden van de foto.

De gletsjer is helaas niet heel goed meer te zien omdat hij heel snel smelt. In de zomer maar liefst 4 meter per dag. Toen Harmen hier enkele jaren geleden ook was, kon hij nog bijna een kilometer dichterbij komen.

Eenmaal terug konden we inchecken bij het motel. Volgens mij wordt dit vooral gerund door backpackers die hier een tijdje werken voor geld, en dan weer verder kunnen reizen. Of het wordt gerund door Stella, de hond die áltijd aanwezig is. Zij heeft ons ook vergezeld tijdens een potje Qwixx en het pannenkoeken eten.

Dankzij dit motel gaan we niet met lege handen naar huis: het eerste souvenirtje (uit het nachtkastje) is binnen!

Gillespies Beach Na de pannenkoeken wilden we nog even bij het Gillespies strand kijken. Deze zou bekend staan om haar zwarte zand. Het was al half negen dus we lieten alles vallen en scheurden het dorp uit. Scheuren konden we niet lang, door alle scheuren in de weg. We moesten voorzichtig rijden omdat er soms een heel deel uit de weg miste. Maar we konden tenminste nog rijden. Totdat de weg totaal geblokkeerd werd door een landslide: allemaal bomen en modder. We moesten de auto laten staan en klauterden over de landslide heen. We hadden de takken van de omgevallen boom nodig om os aan vast te houden anders zouden we naar beneden storten. Je moet er dus maar op vertrouwen dat deze zwakke, omgevallen boom ons zou houden. We hadden echter geen tijd om over deze gevaren na te denken want de zon ging al bijna onder en we moesten nog twee kilometer lopen.

Onderweg naar Gillespies Beach kwamen we deze Kea tegen! Dit is een (redelijk) zeldzame alpine papegaai die zo slim is als een vierjarig kind. Ze slopen zo je auto of je schoenveters!

We haalden het strand net niet voor zonsondergang maar gelukkig was het nog niet donker. We konden dus nog genieten van het mooie uitzicht en de ruige zee. Helaas was het zand niet zo zwart als gehoopt maar dat kon de pret niet drukken! Ik had mijn camera meegenomen en kon nog hele mooie foto's maken.

Fashionboy-influencer-instaboy Harmen was mijn model/slachtoffer van de avond. Hij dacht dat hij op een zeehond afliep (zie het donkere streepje op de linker foto), maar dat bleek een rotte boomstronk.

Eenmaal op de terugweg naar de auto begon het al snel donker te worden. Toch wilden we alles uit deze trip halen en gingen we ook nog even langs de mijnwerkersbegraafplaats. In het donker toch een iets te spooky optie om 100 jaar oude graven te bezoeken. Snel door naar de auto dus. Op een gegeven moment zag ik in de rotswand een mini-grot. Terwijl ik er snel naar keek, zag ik iets schitteren. Wat bleek? Het waren glimwormen! Deze diertjes lichten op in het donker. Het was een ware sterrenhemel in het grotje.

De kwaliteit van de foto's is vanwege de nacht niet zo goed, maar ik wilde jullie Siggy's Glow Worm Cave niet ontnemen.

Thuis ging ik op Google opzoeken of deze mini-grot met glimwormen bekend is maar ik kon er niets over vinden. En dat terwijl locaties met glimwormen altijd erg populair zijn.

Normaal ga je met de auto langs deze weg, dus rijd je er eigenlijk altijd voorbij. Omdat wij moesten lopen (in het donker, wat waarschijnlijk ook niemand doet) zijn wij deze wormen met geluk tegengekomen. Een wilde, onbekende glimwormengrot ontdekt! Daarom mag ik deze grot nu ook mijn naam geven, net zoals James Cook zijn eigen berg kreeg. En Abel Tasman een natuurpark. En dan nu, bij deze: Siggy's Glow Worm Cave. Jullie zijn allemaal welkom aan de Gillespies Beach Road, West Coast, New Zealand.

Nadat we nog in het donker terug waren geklommen over de landslide konden we weer vol gas terug naar huis. Tijd om te slapen. Wie had dat gedacht, na een pannenkoek met appel.