Op vakantie! Deel 2

Reflection Island Vlak bij de Fox Glacier ligt Lake Matheson. Dit meer staat bekend om haar mooie reflecties van de twee hoogste bergen van Nieuw-Zeeland: Mount Cook en Mount Tasman. Voor deze reflecties heb je wel goede omstandigheden nodig: zonnig weer (anders zie je de bergen niet), en geen wind (anders krijg je rimpels in het water). Volgens de weersvoorspellingen zou het 's ochtends vanaf 08:00 al bewolkter worden. Oftewel: vroeg ontbijten en op naar het meer!

Bij het meer aangekomen zag ik deze bergen voor het eerst, prachtig met nog besneeuwde toppen en het zonnetje erbij. Het vroege opstaan was nu al de moeite waard. Maar ondertussen was het ook al 07:30, dus snel verder lopen om naar "Reflection Island" te gaan. Dé plek om de reflecties te zien.

De twee hoogste bergen van Nieuw-Zeeland. Mt Cook is de hoogste van de twee met 3724 meter.

Een foto met een rimpelloze reflectie! Draai de foto maar eens om, je ziet bijna niet dat het een spiegeling is.

Nog een voordeel van de vroegte was dat er bijna niemand was. Het uitzicht bij het meer was dus 100% natuur. Niet verstoord door wolken, niet verstoord door de wind, niet verstoord door toeristen. Wat een prachtige ochtend! Met 300 dagen regen per jaar in dit gebied, mogen we zeker van veel geluk spreken.

Toch nog een paar verstoorde foto's met een stel toeristen erop.

Franz Josef We hadden de dag hiervoor de Fox Glacier bezocht, maar besloten om ook de Franz Josef-gletsjer nog te gaan bezoeken. Harmen en ik dachten al een tijdje dat deze gletsjer naar de navigator van Abel Tasman was vernoemd. Abel Tasman heeft namelijk een berg (zie hierboven) en een natuurpark naar zich vernoemd gekregen, maar zijn navigator had hem in de eerste plaats naar Nieuw-Zeeland geleid. Wat aardig dat hij dan een gletsjer naar zich vernoemd had gekregen! Helaas ontdekten we op deze reis dat de gletsjer naar een Oostenrijkse keizer was vernoemd. Nu ik thuis in mijn "A short history of NZ"-boek nog even opzocht hoe Tasman's navigator heette, zag ik dat dit niet Frans Jozefszoon was, maar Frans Jacobszoon. We hadden het eigenlijk altijd al verkeerd. Wel sneu voor die man dat hij dus niks vernoemd heeft gekregen. We hadden het hem graag gegund.

Een kijkje door Harmen's verrekijker ;-).

Wanaka

Na het bezoek aan deze gletsjer zijn we nog even naar het Kiwi conservation centre geweest. Hier konden we twee kiwi's zien! Wel in gevangenschap, maar we hebben ze in ieder geval zien. Die in het wild komen nog wel ;-).

Vervolgens was het ruim 4 uur terugrijden over dezelfde weg als gisteren. We zouden deze avond in Wanaka slapen, een meer ten westen van Lake Hawea. Je kunt het zien als de toeristische versie van Hawea. In Wanaka valt veel te beleven. Je kunt er goed hiken in de bergen, er zijn veel mountainbikeroutes en er is veel levendigheid op het water. Wij waren echter redelijk moe van de reis en hebben die avond lekker in onze B&B gezeten en deel 1 van de vakantieblog geschreven.

De volgende ochtend gingen we wel even het dorp in, maar in plaats van de bekende Wanaka Tree (een boom die in het meer staat) te bekijken of mooie uitzichtpunten te beklimmen, zijn we naar een boekenwinkel gegaan en hebben we in een cafeetje gezeten. We hebben twee leuke, interessante boeken over de Sovjet Unie gekocht. Geen typisch Nieuw-Zeelands toerisme voor ons dus, maar wel een lekkere ochtend! Gelukkig wonen we maar op twee uur rijden van dit plaatsje. We komen nog wel eens terug voor het échte Wanaka.

Berggeiten Na dit flitsbezoek reden we naar Bannockburn: dezelfde plaats als waar mijn triathlon begin dit jaar was. Ditmaal maar een uurtje rijden. Dat gaf ons tijd om in de middag een wandeling te maken. We raadden Harmen's ouders de route aan die wij op 2 januari hadden gedaan. Deze wandeling had ook een extra lus en die gingen wij dan doen. Zo hadden we allemaal iets nieuws om te ontdekken. Het "standaard" rondje was vorige keer goed te doen, dus we verwachtten geen gekke dingen. Nu achteraf praten we wel anders!

Vanaf dit uitzichtpunt begon het extra rondje.

We klommen, aan een stuk, 500 meter omhoog. Dat was al redelijk pittig maar wel te doen (onze conditie wordt hier steeds beter!). Op het hoogste punt hadden we een mooi uitzicht en waren we lekker opgewarmd voor de afdaling. Het zware klimmen hadden we al gehad, dus wat kon er nou nog gebeuren? Nou, de afdaling was precíes wat er nog kon gebeuren. Deze kant van de route was een flink stuk steiler en daarmee erg lastig om af te dalen. We hebben meerdere varianten van de Ministry of Silly Walks gebruikt om beneden te kunnen komen. Dat was wel grappig, maar lachen was gevaarlijk op deze bergwand. Van tevoren dacht ik nog dat we zo'n twee uurtjes onderweg zouden zijn (de 500 hoogtemeters per ongeluk niet meegerekend). Dit werden uiteindelijk 3.5 uur.

Het was lastig om vast te leggen hoe steil de afdaling was, maar hopelijk geeft dit een indruk. Deze route (is volgens de bordjes) ook geschikt om te fietsen...

Koloniaal overnachten

Hoe zwaarder de tocht, hoe lekkerder het is om thuis te komen. Dat lukte goed op de prachtige B&B die we hier hadden, compleet in koloniale stijl. Het is natuurlijk een controversieel onderwerp, maar je kon je in deze historische inrichting goed inbeelden hoe de Britten vroeger in Afrika leefden. Als liefhebber van geschiedenis toch wel interessant om eens te beleven. En voor de muziekliefhebber: zelfs de wc was van het merk Toto ;-).

Van zo'n kamer begin je je meteen boven je stand te gedragen. Zo heb ik hier heerlijk (maar veel te lang) gedoucht, en hebben we veel te dure wijn gekocht.

Omdat je je in zo'n omgeving boven je stand gaat gedragen, was dit ook dé perfecte avond om uit eten te gaan. Dit was voor Harmen en mij de eerste keer in Nieuw-Zeeland. We gingen naar het nabijgelegen plaatsje Cromwell voor restaurants. Er waren er niet veel, maar eentje moet genoeg zijn. En dat was het! We vonden een sfeervol tentje waar we op het terras naast de fruitgaarden zaten, lekker in de avondzon met uitzicht op de bergen. Het vlees werd klaargemaakt in wijnvaten, een gepatenteerde manier van dit restaurant. Wederom koloniaal genoten hier.

Oud-Cromwell

Cromwell is van origine ook gebouwd als mijnstad. Rond 1990 is echter een groot deel van het "originele" Cromwell onder water gezet om een dam te bouwen. Enkele oude gebouwen zijn nog verplaatst en geven nu een goede impressie hoe het leven hier vroeger was.

Ook hier waan je je goed in de geschiedenis van dit gebied. Net als Arrowtown ziet het er nu sfeervol uit, maar was het hier destijds hard werken.

Nadat de goldrush hier ook redelijk voorbij was, kwamen er veel fruit- en wijngaarden in dit gebied. Dit heeft ervoor gezorgd dat Cromwell na haar mijnfunctie nog steeds economisch van belang bleef.

En dan was het nu tijd om onze koloniale oogjes dicht te doen :).