Recap: één jaar in NZ

Ieder begin is moeilijk Op het moment dat deze blogpost gepubliceerd wordt, zijn wij precies een jaar geleden geland in NZ. Op 28 oktober, 19:35 in Queenstown. Tijd voor een terugblik! Wat is er hetzelfde, wat is er anders? Is het wat ik er van verwacht had? Wat heb ik er tot nu toe van geleerd? Omdat dit nogal grote vragen zijn ga ik proberen er een kort maar duidelijk verhaal van te maken. Ook zitten er wat minder foto's bij dit verhaal, maar ik heb wat screenshots uit WhatsApp gevonden die ongecensureerd het "echte" leven hier illustreren :)...

Om naar NZ te verhuizen was voor mij een redelijk spontane gebeurtenis. Het was de droom van Harmen, hij vond hier werk. En om nou eerlijk te zijn, ik heb/had geen dromen. Dus dan kan je ook denken: waarom niet? Er is geen reden om het niet te proberen. Dus heb ik er eigenlijk niet lang over na hoeven denken. Dat betekent dan ook dat ik er erg blanco in ben gegaan. Ik kende het land niet, ik was nog nooit zo ver weg geweest, zo lang weg geweest. Dat kan eng en spannend zijn, maar ik zag het als een open avontuur waar alles mogelijk is.

Was het dan niet eng en spannend? Natuurlijk wel! De eerste paar weken heb ik het hier niet altijd makkelijk gehad. Maar dat lag niet aan het verhuizen of heimwee o.i.d. Dat lag er aan dat ik nog niet iets voor mezelf had. Een baan of een hobby. Aan de ene kant was het heerlijk om even rustig te acclimatiseren, lekker boeken te lezen, elke dag met Harmen te lunchen, de omgeving te verkennen, enzovoorts. Maar je wilt ook je eigen ding hebben, je eigen verhalen kunnen vertellen aan het einde van de dag. Gelukkig leerde ik Paige kennen (dat is nu mijn vriendin hier), begonnen er na de zomervakantie weer sportlessen in het dorp en ben ik lekker begonnen met werken. Ik kreeg een eigen leven en ritme en daarmee verdwenen mijn dagelijkse huilbuien (dat klinkt ergen dan het was :p). Alle begin is moeilijk, maar je leert er wel weer veel van om vanaf nul iets op te bouwen. Je moet weer uit je comfortzone stappen om iets te bereiken.

Nieuwe dingen uitproberen Wat ik juist een voordeel vind van het totaal opnieuw beginnen, is dat je alles kunt gaan doen en proberen wat je wilt zonder dat het "vreemd" is. Niemand kent je achtergrond. Wie je bent, waar je vandaan komt, of en wat je gestudeerd hebt, je werkervaring. Je kunt gaan doen wat je leuk lijkt om te doen, en dat is dan wie je bent. Zo ben ik "veranderd" van een af-en-toe fietsende projectmanager op een kantoor, naar een fitnessende kok. Ik kan tegenwoordig opdrukken en gepocheerde eieren koken! En ik weet ook dat dit niet hetgeen is wat ik de rest van mijn leven ga doen. Nú ben ik een kok, nú doe ik aan fitness. Wat ik over vijf jaar doe, niemand die het weet. Ik woon dan vast weer ergens anders en kan mezelf dan weer opnieuw uitvinden. Het is leuk om steeds nieuwe dingen te proberen. En ja, dat kost dus moeite en energie, je moet uit je comfortzone gaan. Maar je krijgt er veel voor terug omdat je veel nieuwe dingen leert! Zo blijft het leven lekker afwisselend :).

Mijn eerste weekend als kok: meteen een group booking van 25 mensen!

Slow living

Het leven gaat hier allemaal iets slomer en relaxter. Dat heeft met name ermee te maken dat wij in een landelijk gebied wonen, maar hier in NZ is het dan meteen wel écht rustiger dan in Nederland. Hier loopt de tijd soms nog wat jaren achter. Enkele voorbeelden:

• We hebben sloom ADSL-internet. Mijn mobiel moest een update van 5GB downloaden, dat heeft 9.5 uur geduurd. We kunnen ook niet met zijn tweeën tegelijkertijd internetten.

• Er zijn niet echt winkels in het dorp. Laatst was onze waterkoker kapot gegaan. Toen hebben we enkele weken water gekookt in een pannetje totdat we in een stad kwamen met winkels.

• We moeten onze eigen watertank vullen met een tap. Dat waren we eens vergeten, toen hadden we enkele dagen geen water.

• We moeten ons eigen hout hakken om ons huis warm te houden.

• De stroom valt zo nu en dan uit.

• De isolatiestandaarden voor huizen zijn hier lager dan in Nederland. Ons houten hutje met enkele beglazing is niet bepaald warm in de winter. Of koel in de zomer. Zoals mijn vriend Dethmer ooit zei: mijn best geïsoleerde woning was mijn studentenhuis. Oops.

• Online bestellingen doen we eigenlijk nooit, maar voor rural deliveries gaat er zo 1.5 week bezorgtijd overheen.

• Veel etenswaren zijn hier soms niet beschikbaar. In plaats van geïrriteerd raken dat je niet het gerecht kunt koken wat je op de planning had, word je er lekker flexibel van en eet je maar gewoon wat anders.

Dit alles kan frustrerend klinken, maar het is eigenlijk best relaxed! Ik vind ADSL-internet helemaal niet erg meer. Als internet het niet doet, ga je gewoon iets anders doen. Lekker lezen of naar buiten. Een wandeling maken. Lekker eten koken of een brood maken. Sporten. Een dutje doen. We gebruiken internet nu überhaupt veel minder en kijken minder tv. Dat is heerlijk, want internet is zonde van je tijd! (Zolang je het niet nodig hebt natuurlijk). En dat er geen winkels zijn is ook goed voor je portemonnee ;-).

Weekboodschappen.. een nieuw concept dat Harmen en ik in NZ geleerd hebben. En wie ons een beetje kent, weet wel dat onze kast er nu niet meer zo geordend uitziet... :p.

Het eten is niet alleen niet altijd beschikbaar, maar in de winter ook nog eens enorm duur. Een doosje cherrytomaatjes van 250 gram is in de winter omgerekend wel €6.50! De positieve kant eraan: het komt wel allemaal uit NZ, lekker duurzaam.

Minimalistischer leven Gesproken over goed voor je portemonnee: nog in Nederland begon ik het concept van minimalisme steeds interessanter te vinden. We kopen zoveel onzin wat ons alleen maar geld kost en het is een verspilling van grondstoffen. Om te emigreren moesten we al onze spullen weg doen en daar heb ik veel van geleerd. Namelijk: het was ontzettend makkelijk om te doen! Ik hecht geen emotionele waarde aan spullen en ik heb tot vandaag nog niks gemist of ergens spijt van. Er zijn zelfs nog spullen hier die ik heb meegenomen maar nog nooit gebruikt of gedragen heb. En dat terwijl we allebei maar twee tassen aan spullen bezaten!

Natuurlijk hebben we hier wel het een en ander gekocht wat echt noodzakelijk was, maar uiteindelijk hebben we ook heel veel níet meer gekocht. Zo wilde ik van alles kopen om ons huisje wat gezelliger in te richten (alle meubels en benodigdheden waren er al). Maar op een tv, een dekentje en een lichtsnoer na is dat er niet meer van gekomen. We hebben het niet nodig en zullen het bij een volgende verhuizing ook niet meenemen. Zonde van het geld en zonde van de spullen dus. Ook hebben we alleen wat sportkleding gekocht die in NZ wel echt nodig zijn, zoals trailschoenen, een regenjas en merino baselayers. Maar we hebben geen enkel "normaal" kledingstuk gekocht in het afgelopen jaar! Geen broek, geen trui, geen shirt, niets. Als je niet in de buurt van een stad woont met allemaal mooi gevulde showrooms, kom je ook totaal niet in de verleiding om iets te kopen. Op den duur ontdek je dan ook dat je het allemaal niet nodig hebt. Het is heerlijk om met veel minder spullen te leven en er geen (grote) waarde aan te hechten.

En ja Jonas, ik weet het, ik heb bijna al mijn wielerkleding meegenomen naar NZ. Dat is een puntje waar ik nog wat te leren heb :P.

Sonja's VT wonen hart gaat er misschien niet sneller van kloppen, maar je dinner conversations worden niet minder leuk van zo'n tweedehands, bij elkaar geraapte inrichting.

Sociale contacten

Ook op sociaal vlak moesten we ook helemaal opnieuw beginnen. We hebben veel fijne vrienden, familie en collega's moeten achterlaten in Nederland. Hier kennen we ondertussen ook alweer veel leuke mensen, maar het zal nooit hetzelfde worden als in Nederland. Met name wanneer je gaat studeren leer je ontzettend veel mensen kennen omdat iedereen vrienden wil maken. Hier kom je in een gesetteld dorpje terecht waar iedereen al jarenlang een vriendenkring heeft. Niemand heeft echt nieuwe vrienden "nodig". Daarnaast kennen we niemand hier voor jaren, je hebt samen niet van alles meegemaakt. De vriendschappen blijven daarmee altijd wat oppervlakkiger.

Soms is dat jammer, natuurlijk. Gelukkig hebben we via WhatsApp goed en makkelijk contact met iedereen in Nederland. We voelen ons totaal niet "vergeten". En Harmen en ik kunnen samen goed praten over alles, dat scheelt ook :). Het is niet meer dan normaal dat we de leuke vriendenuitjes, bruiloften, reünies en gezamenlijke fietsritten missen, maar dat is de prijs die we betalen en dat wisten we van tevoren. Gelukkig overschaduwt dit ons avontuur in NZ niet!

In mijn café heb ik knettergekke, gezellige collega's. We doen vaak naderhand een drankje samen, kletsen de hele dag door en nemen elkaar lekker in de zeik. Ik heb een superleuke sportinstructeur en leuke dames waar ik mee sport. Ik heb een vriendin in een dorp verderop wonen en op de boerderij komen vaak leuke au pairs te werk. Met alle backpackers in NZ kom je vaak leuke, interessante mensen tegen met een open blik op de wereld en een avontuurlijke, reislustige mindset. Zo leer ik van iedereen weer iets nieuws. Ook is de boer waar Harmen werkt ontzettend gastvrij en worden we regelmatig uitgenodigd om mee te eten. Aan sociaal contact dus geen gebrek.

De tragische realiteit: zo zien tegenwoordig onze uitnodigingen voor feestjes eruit. En cadeautjes uitzoeken is ook niet meer wat het geweest is.

Overeenkomsten Hierboven heb ik veel beschreven wat er hier anders is, of waarin ik veranderd ben sinds we hier wonen. Maar natuurlijk zijn er ook veel overeenkomsten met ons leven in Nederland. Zo is NZ over het algemeen gewoon een ontwikkeld, Westers land. Als vrouw kun je veilig over straat lopen en heb je net zoveel rechten als mannen. Qua eten is het hier niet heel anders. We konden meteen al goed genoeg Engels spreken om overal goed te kunnen functioneren, dus we hebben ook nooit een taalbarrière gehad. We werken hier ook gewoon, en dat betekent dat het leven echt niet altijd avontuurlijker is dan het klinkt. Ook wij staan op, gaan naar werk, komen thuis, koken en eten, kijken een serie op Netflix en gaan weer slapen. En ook hier heb je soms gewoon een rotdag op werk. That's life, of je nou in Nederland of NZ zit.

Random kijkje in het dagelijks leven

Hier plaats ik nog wat screenshots uit WhatsApp die laten zien hoe het dagelijks leven er hier soms uitziet. Niks hieraan is aangepast, het is de harde realiteit ;-)!

Ook na een jaar stappen we nog wel eens in aan de verkeerde kant van de auto. Of doen we de ruitenwissers aan in plaats van het knipperlicht. Maar gelukkig rijden we nooit per ongeluk aan de rechter kant van de weg!

Tsja, soms is het zo koud in huis dat ik dus maar met handschoenen aan ging ontbijten. Of met twee truien, een sjaal, een deken en een kruik op de stoel zit.

Er is weinig straatverlichting in de landelijke gebieden. Buiten dorpen en steden is er sowieso niks, maar ook in de dorpjes zijn er soms maar één of nul lantaarnpalen in een hele straat.

Dit was mijn filosofische, psychologische terugblik op het eerste jaar. Dat heb ik zo gedaan omdat emigreren meer met je doet dan "het is even wennen om links te rijden". Al met al heb ik oprecht geen moment spijt gehad en heeft deze ervaring mijn avontuurlijke kant alleen maar meer aangewakkerd. Op naar het komende jaar!