Tour of Southland

Invercargill

Op de tweede dag hier mochten we van de boer een auto lenen. Tijd om wat van de omgeving te gaan zien. Deze dag (zondag 30 oktober) begon de wielerronde Tour of Southland. Een soort kleine Tour de France op het Zuidereiland. In 2016 had Harmen ook meegedaan aan deze tour. Het leek ons daarom extra leuk om hier te gaan kijken. De tour startte in Invercargill, een stad ongeveer een uur ten zuiden van ons huis in Lumsden.

Iets wat we hier vaker gaan meemaken: onderweg moesten we even aan de kant voor een groep wandelende koeien.

Aangekomen in Invercargill moesten we op zoek naar Queens Park. Hier begon de tour met een ploegentijdrit. Omdat we nog geen (mobiel) internet hebben, moesten we het old school met behulp van borden zoeken. Gelukkig vonden we onderweg een stadsplattegrond. Net als in Amerika zijn de straten hier een vierkant raster, en kun je gemakkelijk “de volgende links en dan de tweede rechts” onthouden. Voor aanvang hadden we nog even tijd om ergens te lunchen. Ik voelde me nu eindelijk weer helemaal fit, dus heb ik nog lekker van een verlaat verjaardagstaartje genoten. Bananencake met witte chocolade: bakken kunnen ze hier wel.

Tour of Southland

De wielersport (op baanwielrennen na) is hier kleiner dan in Nederland. De tour die wij gingen bezoeken is bijna de enige koers die in het land te vinden is. En dan alleen voor mannen. Voor vrouwen wordt eigenlijk niets georganiseerd. Ondanks dat zag de koers er wel “hetzelfde” uit als in Nederland, op enkele verschillen na:

- Veel meer wielrenners hebben hier een snor. New Kids-style.

- Of je nou een opkomend talent van 18 bent of een sportieve man van 40: je mag meedoen.

- Gesoigneerde wielerkleding is hier niet per se nodig.

Interessante kledingkeus en hippe snorretjes doen het goed: dit team haalde meteen de leiderstrui binnen!

De start van de ploegentijdrit. Het wordt allemaal gefilmd, heel Nieuw-Zeeland krijgt dit te zien!

NZ Post

In Nieuw-Zeeland hoef je jezelf blijkbaar niet in te schrijven bij de gemeente. Het maakt niet echt uit waar je woont. Wie het echter wél uitmaakt is de postbode. Als die weet waar je woont zal hij netjes je post komen brengen. Nu is de postbode toevallig de buurman van de boer, en hadden zij al verteld dat wij hier komen wonen. Dat scheelt al. Maar voor de zekerheid zijn wij ons gaan inschrijven op ons adres. Hiervoor hoef je je niet bureaucratisch te legitimeren of te bewijzen dat je er echt woont: je vult gewoon je naam in. En niet geheel onbelangrijk: je vult de naam in van je buurman. Want als de postbode weet naast wie je ongeveer woont, dan zal hij vast jouw huis ook wel vinden!

Inschrijven op ons adres voor de postbode. Kan gewoon in de lokale “Bruna”.

Een note hierbij: dit inschrijven is alleen nodig omdat wij in een rural district wonen. Daar werkt de post net wat anders dan in de stad. Grote pakketten komen ze ook niet bij je thuisbrengen, die mag je lekker in het dorp af komen halen. (We zijn benieuwd waar onze fietsen terecht gaan komen!)

Weekboodschappen

In het dorp waar wij wonen is alleen een kleine supermarkt. Je kunt er alles vinden wat je nodig hebt, maar misschien niet alles wat je wilt. Het is een beetje te vergelijken met de Spar in Nederland. Een klein assortiment wat ook allemaal net wat duurder is dan bij een grote supermarkt. Daarom is het hier verstandig om naar een grotere stad in de buurt te gaan om daar je weekboodschappen te halen. Daar zijn namelijk grotere supermarkten die een groter assortiment hebben en goedkoper zijn. Maar alleen al van het woord "weekboodschappen" krijgen wij de rillingen. We wonen al 9 jaar op onszelf en hebben in al die jaren pas op de dag zelf bedacht wat we gingen eten. Iedere dag naar de supermarkt. Heerlijk. Want je weet toch niet wat je over vier dagen wilt eten?

Nu we toch "gedwongen" zijn om onze maaltijden te gaan plannen, gingen we naar de supermarkt om groots in te slaan. Maar uiteraard zonder boodschappenlijst. Want ja, wat willen we over vier dagen eten? Over twee dagen hadden we weer een auto ter beschikking dus spraken we af voor twee dagen boodschappen te doen. Maar eenmaal in de grote supermarkt zagen we veel dingen die toch wel handig waren. Twee pakken spaghetti, een pak soep, groentes in potjes.. Waarom ook niet? Eindresultaat: we hebben allemaal random etenswaren gekocht waar we de komende weken van kunnen eten, maar de komende week geen complete maaltijden van kunnen maken. We snappen het zelf ook nog niet helemaal. Weekboodschappen doen is vast een van die dingen die je leert met ervaring.

Groenten moeten vaak geïmporteerd worden en zijn daarom duurder dan in Nederland. Waar we voorheen altijd een courgette door ons eten gooiden omdat dat lekker makkelijk was, moeten we nu maar iets anders verzinnen.