Queen Charlotte Track

Een nieuwe uitdaging

Afgelopen zomervakantie hebben Harmen en ik een driedaagse hike gedaan. Nadat we onszelf goed getraind hadden op de Earnslaw Burn track, waren we er wel klaar voor om er nog een dagje aan vast te plakken. Omdat we in het noorden van het Zuidereiland op vakantie waren, was mijn oog al snel gevallen op de Queen Charlotte Track (QCT). Dit is een route van 70 kilometer gelegen in de Marlborough Sounds. Dit is een totaal ander gebied dan waar wij wonen: je hebt hier tropische temperaturen, palmbomen, gouden stranden, warm zeewater... Ga zo maar door :). Het leuke aan de QCT is dat dit (nog) geen Great Walk is, wat betekent dat hij minder bekend en daardoor minder druk is dan andere routes. Zo heb je in het noorden van dit eiland namelijk ook nog twee Great Walks: de Abel Tasman Coastal Track en de Heaphy Track. Deze zijn dus wel drukbezocht door toeristen en hierdoor moet je ook al maanden van tevoren je overnachtingen reserveren. Voor de QCT kon dit makkelijk een dag van tevoren bij het informatiecentrum in Picton.

Lumsden mag dan ook wel palmbomen hebben, deze tropical vibes ga je daar niet snel krijgen.

De waterdragers En dat is ook meteen waar ons avontuur begon. Aangekomen in het informatiecentrum werden we vriendelijk geholpen met dingen die we gemakkelijk zelf via internet konden doen. Maar ja, het was vakantie en we hadden niet zoveel zin om alles via een mobieltje te regelen, dus we lieten ons lekker bedienen. Dat is meteen ook wel een kenmerk van de QCT: deze route is een beetje voor de rijkere, verwende mensen. Zo kun je namelijk al je bagage met bootjes van accommodatie naar accommodatie laten verplaatsen, en de meeste hikers slapen in superdeluxe lodges waar ze met een driegangenmenu kunnen uitrusten van al dat zware wandelen zonder rugzak ;-).

Je raadt het vast al na deze introductie: wij gingen onze rugzak zelf dragen, kamperen in onze tent en overleven op adventure foods. Het moet natuurlijk wel een beetje avontuurlijk en uitdagend blijven. En uitdagend, dat werd het zeker! In het informatiecentrum raadden ze ons aan om al ons water zelf mee te nemen, omdat ze i.v.m. de droge en drukke zomer niet zeker wisten of er nog voldoende water in de taps zat. En in dit droge gebied zijn er ook geen beekjes te vinden op de route. Als we zelf dus geen water bij ons zouden hebben én de taps zouden daadwerkelijk leeg zijn, dan zouden we een groot probleem hebben.

Dus prima, doen we. Na een korte berekening bedachten we dat we 16 liter water nodig zouden hebben voor deze tocht. Daarmee zouden we drinkwater voor overdag hebben en avondeten en ontbijt kunnen maken. We hadden grote flessen water en camelbaks gevuld. Alles wat we konden vinden werd gevuld met water en verdeeld over de tassen. Wonder boven wonder paste alles nét! Een goed begin van de trip.

Totdat we de eerste dag aan de wandel gingen.. De tassen waren wel meer dan 20 kilo per stuk en we moesten zo'n 29 kilometer op heuvelachtig terrein lopen. We waren goed uitgerust en begonnen met frisse moed. We liepen zelfs een stuk sneller dan de geschatte tijd op de routebordjes. Maar vanaf de lunch ging alles steeds slechter. De uren begonnen erin te hakken en de tas begon steeds meer pijn te doen. De laatste paar uur van deze eerste dag hebben we amper tegen elkaar gesproken. Elk uur deelde ik voor mezelf op in stukjes van 10 minuten, die ik dan weer opdeelde in enkele minuten, zó langzaam ging de tijd. Maar elke minuut, die had ik dan maar weer. Het was oprecht Echt. Niet. Leuk. Vooral toen we er op de camping achter kwamen dat er overal voldoende water aanwezig was...

Het plezier spat er vanaf! Ik zal jullie mijn gezicht maar niet laten zien... :P

Glowworms De eerste nacht kwamen we op een camping die "beheerd" werd door twee vrijwilligers van the Department of Conservation. Dit was een heel leuk stel dat na hun studie een paar jaar aan het rondreizen was over de wereld. We werden meteen campingvriendjes en dat had zo zijn voordelen. Vlakbij de camping is er een geheime plek waar je duizenden glowworms kunt spotten. Dit zijn kleine wormpjes die 's nachts licht geven. Deze plek is op privéterrein en de landeigenaar had aan de campingbeheerders aangegeven dat ze hier af en toe wel een enkele toerist mee naartoe mochten nemen. Maar niet te veel mensen, en niet te vaak. Gelukkig waren wij die avond de uitverkorenen en mochten wij mee naar de glowworms! Ik heb hier geen foto's van gemaakt, maar het was oprecht de mooiste plek met glowworms die ik tot nu toe gezien heb. Er waren hier véél meer diertjes dan in "officiële" toeristische hotspots zoals de Te Anau Glowworm Caves. De hele omgeving was verlicht door duizenden lichtpuntjes. Net een sprookje. Na deze unieke ervaring waren we alle pijntjes van de hike wel weer vergeten en hadden we heerlijk geslapen in ons tentje.

A walk with a view De eerste dag hadden we overleefd en we dronken de kilo's water van onze tas af. Daarmee was de tas op dag twee al een stuk draaglijker (pun intended ;-)). Daardoor konden we nu iets meer genieten van de uitzichten. Die waren er op deze dag voldoende, omdat we bovenop de heuvelrug liepen. Je had prachtige uitzichten over de inhammen van de sounds (de zee heeft zich hier door erosie "ingegraven"). In deze inhammen bevinden zich veel mosselboerderijen. De grote opperbaas van Harmen zijn boerderij bezit hier ook een mosselboerderij, dus het was leuk dat we dit van dichtbij konden zien na alle verhalen die we erover gehoord hadden.

Aan vakantiegevoel geen gebrek.

Nog even een leuk feitje tussendoor: de QCT begint bij de locatie waar James Cook vroeger voor het eerst voor anker ging in NZ! Hier is het land dus ontdekt door de Britten. De grootste inham waar we langs wandelden heet dan ook de Endeavour Inlet, vernoemd naar het schip van Cook.

Uiteindelijk hadden we ook deze tweede dag, met wederom zo'n 25 kilometer, goed volbracht en we konden ons weer lekker volproppen met gevriesdroogd eten. Deze dag hadden we zelfs een toetje uit zak: abrikozen crumble. Het blijft gek hoe dit poedervoedsel, "tot leven gebracht" met kokend water, je zo goed kan voeden.

We hebben honger! Er wordt vol gas gekookt ;-).

Watertaxi De laatste dag was een feestje, vergeleken met de eerste. Bijna al ons water en eten was op. Daardoor voelde mijn tas opeens zo licht, het was net alsof ik met een Eastpak op de middelbare school rondliep. Ook ging het terrein deze laatste dag (na enkele klimmen) grotendeels downhill. We moesten immers van de heuvelrug terug naar zeeniveau. Aan het einde van de track zouden we namelijk opgehaald worden door de watertaxi. Je kunt het gebied van de QCT alleen met deze watertaxi bereiken, er zijn geen wegen. We waren dus echt even weg van de wereld deze dagen.

Omdat de watertaxi vooraf geboekt was, moesten we wel op tijd aankomen bij het eindpunt. We vetrokken op tijd, maar net als elke dag liepen we een stuk sneller dan de aangegeven tijd. Dat gaf ons bij het eindpunt de tijd om nog heerlijk te zwemmen in het baaitje. We voelden ons super voldaan, het was heerlijk warm weer, het water was lekker.. Yeah, life was good. Zo kwamen we uiteindelijk na drie intense, maar mooie dagen met de watertaxi weer terug in Picton.

We hebben het gehaald!

En nu, maar ook zeker al op de tweede dag, konden we wel om onszelf lachen dat we die véél te zware tassen vol onnodige waterflessen helemaal mee hadden gezeuld. What doesn't kill you makes you stronger ;-). (Alhoewel, ik heb nu nog steeds littekens op mijn heupen waar mijn veel te zware tas er flink heeft ingehakt haha).

On our way back to civilisation.