Rees Dart Track

Een vijfdaagse hike In februari hadden we anderhalve week vakantie. Wat al een tijdje op ons lijstje stond voor deze vakantie was de Rees Dart Track. Dit is een hike door twee valleien (Rees Valley en Dart Valley). Hij werd Harmen eens aangeraden door een vriend van de fire brigade. Deze man woont hier al heel lang en het is zijn favoriete hike. Dat klinkt veelbelovend! De track ligt tussen de bergen, zo'n 3.5u rijden bij ons vandaan naar het noorden. Het kost gemiddeld vier dagen om deze tocht te maken, maar je kunt er ook voor kiezen om er nog een vijfde dag aan vast te plakken om naar de Cascade Saddle te klimmen. Dit alles lees je in deze blog!

Één van de vele uitzichten die ons te wachten ging staan.

De voorbereidingen Voor we aan deze hike begonnen, was de Queen Charlotte Track met drie dagen de langste meerdaagse hike die we tot nu toe gedaan hadden. Vijf dagen zou toch weer een stapje extra zijn. Op meer gas en eten meenemen na, wisten we niet echt hoe we ons hier nou op zouden moeten voorbereiden. Van trainen met een zware rugzak is ook niks gekomen, dus uiteindelijk zijn we hier redelijk spontaan in het avontuur gestapt. Het enige wat we écht voorbereid hadden, was dat je van te voren tickets voor de hutten moest kopen. Daarmee heb je recht om in de hutten te slapen die op de route staan. We hadden nog nooit in een hut geslapen, en het scheelt dat je geen tent hoeft mee te zeulen. Nadat de tickets waren gekocht, waren we "klaar" om te gaan!

Hete start

In de bergen kan het weer wisselvallig zijn en het kan er ook flink spoken, maar wij hebben ontzettend veel geluk gehad met vijf zonnige dagen! Erg veel geluk zelfs: de eerste dag was het ontzettend heet. Ondanks dat deze dag redelijk vlak begon en alleen aan het einde de track wat omhoog liep, was het best zwaar door de hitte. En natuurlijk was het ook wel even wennen op dag één om een zware rugzak te dragen ;-). Gelukkig moesten we deze dag redelijk vaak een rivier doorkruisen, dus dat was lekker verfrissend.

Een voetnoot voor de sterke verhalen: we zijn ook door véél diepere rivieren gegaan, tot aan onze bovenbenen!

My name is Geoff

Er waren vijf mensen die deze track tegelijkertijd met ons startten, en die dezelfde planning hadden voor de komende vijf dagen (de track volgen, inclusief een klim naar de Cascade Saddle). Een leuke meid uit Australië van onze leeftijd, drie vrouwen van rond de 50, én Geoff: een man van 74 die in zijn eentje aan deze tocht begon nadat al zijn hike buddies waren afgehaakt. We konden niets dan respect voor deze man hebben, want hij heeft alles zelf gedaan en was ook nog eens sneller dan wij op het vlakke. Hij woont in Auckland maar is me twee weken later nog komen opzoeken in de Four Square in Lumsden toen hij weer op weg naar een nieuwe hike was. Een hele toffe man!

Dan verder met de route:

Op dag twee voelden we ons verrast frisser dan op dag één. Dat zal met name komen omdat we gewend raakten aan de rugzak. We hadden toch allebei meer dan 15 kilo bij ons. Deze dag liepen we over het hoogste punt van de route, de Rees Saddle. Dit is het laagste deel van de bergen die de twee valleien scheiden. Op deze manier zouden van de Rees Valley in de Dart Valley belanden. De klim begon lekker geleidelijk dus de pas zat er goed in. Alleen aan het einde ging het even 100 meter recht omhoog, we moesten echt met handen en voeten klimmen.

We begonnen rustig aan, om uiteindelijk op het hoogste punt van de route uit te komen. Hier had je een mooi 360-graden uitzicht over beide valleien. Foto credits naar Geoff.

Uiteindelijk viel het klimmen best wel mee: het was het dalen wat deze dag ontzettend pittig maakte! Uiteindelijk moesten we wel zo'n 1.5 uur steil naar beneden dalen, vaak ook met handen en voeten, om bij de hut uit te komen. We stonden te trillen op onze benen. We waren niet de enigen die het onderschat hadden, iedereen had het er moeilijk mee. Dit was ook het moment waarop ik besloot misschien toch eens wandelstokken te kopen om de last wat te verlichten.

Cascade Saddle Dag drie was de enige dag die wat miezerig begon, terwijl dit juist volgens velen de mooiste dag zou moeten zijn. Op naar de Cascade Saddle! Je weet maar nooit wat het weer doet in de bergen dus we besloten gewoon op pad te gaan. We spraken wel af dat, wanneer iemand van ons het niet meer zag zitten, we dan terug naar hut zouden gaan. De Cascade Saddle is namelijk een van de lastigere beklimmingen van Nieuw-Zeeland, die je niet "zomaar ff doet". We begonnen deze route in een prachtige vallei met vele Kea's (zeldzame alpine papegaaien die zo slim zijn als vierjarige kinderen). Deze vallei had iets mystieks, het was een soort maandlandschap. De mistige, druiligere ochtend had ook nog eens een heel mooi effect daarop.

Groetjes vanaf een andere planeet :).

Van de hike naar de Cascade Saddle heb ik eigenlijk geen foto's. We klommen via een steile rots lawine omhoog en het weer was nog nat en winderig. Het was dus vooral zaak om te focussen, we moesten veel met handen en voeten klimmen. Het was in ieder geval geen geschikte plek om toeristisich foto's te gaan maken ;-).

Eenmaal op de top begon het op te klaren, echter maar aan één kant van de bergen. Op onderstaande foto kun je een beetje zien hoe wisselvallig het weer in de bergen kan zijn: aan de ene kant mist, aan de andere kant een (beginnende) heldere hemel.

In de mist hoorden we wel watervallen etc., maar we hebben nooit gezien hoe het er daar uitziet.

De Cascade Saddle is een populaire klim omdat je vanaf hier een prachtig uitzicht hebt op de Dart Glacier: een zes kilometer lange gletsjer verstopt in de bergen, die je alleen te voet of eventueel per helikopter kunt bereiken. Je komt hier in ieder geval niet met een fiets of auto. Tijdens de klim kon je de gehele gletsjer zien: van begin totdat hij overgaat in de Dart River. Beneden in de vallei kon je nog tot aan de voet van de gletsjer komen, hier kon je het echte natuurgeweld meemaken: de gletsjer smelt hard en elke minuut hoorden we wel brokstukken vallen. Best een spannende ervaring, we zaten tenslotte ook in een actief lawinegebied.

Harmen, Sigrid en de Dart Glacier.

Cijfertjes Over de laatste twee dagen heb ik minder spannende verhalen te vertellen, en nu ik in mijn telefoon zit te zoeken, merk ik ook dat ik geen foto's heb gemaakt. Korte samenvatting: het was nog twee dagen lichtelijk dalen terug naar de auto ;-). Dat ik hier niet zoveel over te vertellen heb betekent trouwens niet dat het niet mooi was. Ik wil jullie gewoon niet vervelen met een veel te lang verhaal over boompjes en paadjes. Alhoewel, nog één leuk feitje: in de laatste hut hebben we de ranger nog geholpen met het schilderen van de hut. We hebben ons steentje dus bijgedragen aan deze trail. In ruil voor het schilderen mochten we douchen in zijn privé douche, maar dat hebben we afgeslagen. Als echte avonturiers kozen we ervoor om te blijven stinken :-).

Dan zal ik, als echte reisblogger, even eindigen met wat kerncijfers over deze hike. Mocht ik je interesse gewekt hebben, dan kun je je vast mentaal voorbereiden:

• 85 kilometer

• 5 dagen (echte gekkies doen het half joggend in 3)

• 3000 hoogtemeters

• 0 douches

• 30 mueslibars p.p.

• 2 dutjes (niet slecht)

• ontelbaar vaak natte voeten

• miljoenmiljard sandflies

Harmen's vriend had in ieder geval gelijk: dit is een prachtige hike. We raden je wel aan om enigszins ervaring te hebben met backcountry tracks (hikes zonder gevormde wandelpaden). Maar zolang je dat hebt, is dit zeker een voor op je NZ-bucketlist!