Residence visa

We willen blijven

Ondertussen zijn we al bijna 2.5 jaar in NZ. Time flies when you're having fun! Maar dit verhaal begint 8 maanden geleden: eind augustus 2024.

We hadden al wat langer in ons hoofd dat we een nieuw visum wilden gaan aanvragen voor NZ. Ondanks dat er natuurlijk af en toe wat moeilijkere momenten zijn, genieten we ontzettend van ons leven hier. En moeilijkere momenten horen nou eenmaal bij het leven, die gebeuren ongeacht waar je woont. Ons eerste visum was drie jaar lang geldig, tot eind oktober 2025. Willen we blijven, dan moeten we dus vóór die tijd een nieuw visum hebben.

We zouden ons huidige visum kunnen verlengen, maar dat zou betekenen dat Harmen nog steeds alleen voor deze boerderij in Lumsden zou mogen werken. Het zou ons niet complete vrijheid in het land bieden. Het liefste willen we kunnen gaan en staan, wonen en werken, waar we maar willen.

Op jacht naar residency Daarom besloten we om meteen op het hoogst haalbare te mikken: een vaste verblijfsvergunning. Hier in NZ heet dat een Residence Visa. Met dit visum word je eigenlijk een gewone inwoner van het land, in plaats van een werk immigrant. Dit betekent dat we overal mogen wonen en werken, we mogen stemmen bij verkiezingen, we krijgen recht op het nationale pensioenplan, etc. (Niet te verwarren met staatsburgerschap: we zijn nog steeds Nederlanders, we krijgen geen NZ paspoort).

Echter, niet iedereen kan zomaar dit visum aanvragen. Dan zou het wel heel gemakkelijk worden om je in dit land te vestigen (en spoiler alert: makkelijk is het echt niet). Gelukkig kwam Harmen wél in aanmerking om dit visum aan te vragen. Dat zit namelijk zo: er zijn verschillende manieren om een residence visa te bemachtigen. Zo kun je bijvoorbeeld partner zijn van een Nieuw-Zeelander, of heel veel geld investeren in het land (minstens miljoenen). Dit is echter niet de optie waar Harmen (helaas) voor in aanmerking kwam ;-). Een andere manier is de zogeheten Work to Residence. Als je minstens twee jaar werkervaring hebt in NZ in een bepaald beroep, dan mag je een residence visa aanvragen. Deze bepaalde beroepen staan op de zogeheten Green List: een lijst met beroepen waar er een tekort aan personeel is in dit land. Harmen's rol als Dairy Herd manager staat op deze lijst. Oftewel: als Harmen twee jaar als dairy herd manager werkt in NZ, kan hij residency aanvragen. Hierbij geldt wel dat Harmen's werkgever een speciale accreditatie als bedrijf nodig heeft en dat Harmen een bepaald salaris verdient. Gelukkig voldoet Harmen aan al deze eisen, wat betekent dat we vanaf november 2024 (toen werkte Harmen hier twee jaar) onze aanvraag zouden kunnen indienen! Ik zou kunnen meeliften in Harmen zijn aanvraag als partner. Is dat even mazzel ;-).

Documenten verzamelen Met al deze kennis kon het verzamelen van documenten beginnen. Er was een hoop om aan te gaan leveren. Enkele eisen waar we aan moesten voldoen (en dus bewijs voor moesten aanleveren):

• Harmen's contract en uurloon

• Werkervaring Harmen in Nederland

• Geboortecertificaat

• Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) uit Nederland

• Uitgebreide medische keuring inclusief x-rays en bloedtesten

• Engelse test op academisch niveau

• Bewijs van samenwonen

• Foto's van ons samen als stel

• Erkenning van anderen dat wij een relatie hebben

• Bewijs dat we gezamenlijk financiële lasten dragen

Wekenlang zat ik elke woensdag in Route 6 te werken aan onze aanvraag. Soms wel 8 uur op een dag! Harmen was in deze maanden toch druk met werk, dus ik had veel tijd in mijn eentje te doden. Het was een soort bezigheidstherapie ;-).

Wat voor documenten moesten we dan zoal verzamelen om deze eisen aan te tonen? Denk aan:

• Loonstrookjes

• Vliegtickets (samen reizen)

• Uitslagen van de Engelse test en medische testen

• Geschreven tijdlijn van onze relatie

• Brieven van anderen die onze relatie erkennen

• Geadresseerde brieven

• Screenshots van chats samen

• Schitterende aftermovies van onze vakanties

• Uitdraai belastingdienst (bewijs van inkomen)

• Bewijs van gezamenlijke uitgaven

• Bank statements van gedeelde huur

• Brief met uitleg om Harmen zijn uurloon te bewijzen

• Diploma's
  

Omdat wij nog lekker losjes in het leven staan en niet al te veel zaken "serieus" geregeld hebben, was het soms toch nog best lastig om onze relatie op papier aan te tonen. Natuurlijk hebben we wel gezamenlijke foto's en brieven van mensen die onze relatie beschrijven, maar officiële dingen als getrouwd zijn, of een gezamenlijke rekening hebben we niet. Ook hebben we in NZ geen gezamenlijk huurcontract omdat het huis bij Harmen zijn arbeidscontract hoort. Ik maak wel braaf elke twee weken mijn deel van de huur over, maar tot zover onze gezamenlijke financiële lasten en bewijs van samenwonen... Het was dus soms even speuren naar goed bewijs. Ik voelde me net een financiële detective, als ik dan weer een geldspoor had gevonden om te laten zien dat we tóch samen voor onze auto hadden betaald ondanks dat het geld van Harmen zijn rekening kwam, haha.

Maar goed, ondanks dat het veel werk was, was het niet moeilijk. We wisten dat we aan alle eisen voldeden en er werd niks geks van ons gevraagd. Het was tijdrovend, en soms omslachtig door alle bureaucratische rompslomp, maar we konden dit prima zelf allemaal regelen. Veel mensen huren een immigratie adviseur in die al het werk voor je doet. Handig, maar dat kost wel heel veel geld! Aangezien wij het systeem prima snappen, kozen wij er dus voor om het allemaal zelf te doen.

Alle verzamelde documenten scande ik in de lokale bieb, ik kwam hier soms meerdere keren per week. Dash (de medewerkster) heeft ons hele traject van dichtbij gevolgd.

Test, test, test

Nadat alle documenten wel zo'n beetje verzameld waren, was het tijd om zelf in actie te komen. We moesten onze Engelse test maken. Deze testen zijn natuurlijk belachelijk duur, en voor ons gewoon een stomme formaliteit, maar goed, het moest gebeuren. Met trots kan ik wel mededelen dat ik met een score van 100% ben geslaagd! (En dat terwijl ik als partner maar 40% hoefde te scoren :-)). Dat werd uiteraard gevierd met frietjes. Maar, niet te veel frietjes: de medische test stond ook nog op het programma. Deze was uiteraard nog veel duurder dan de Engelse test en ook een beetje spannender. We voelen ons wel gezond, maar het is toch altijd spannend om je binnenstebuiten te laten keren.

We konden nog lachen na ons doktersonderzoek, dus zo erg was het niet ;-).

Gelukkig kwam uit deze testen ook naar voren dat we kerngezond zijn, we kregen de A-status toegekend van de dokter. Altijd leuk om te horen :-). Dat maakt de hoge kosten dan toch weer een beetje goed. Een béétje.

Nadat alle documenten en testuitslagen binnen waren, was het tijd om onze aanvraag in te dienen! Het was momenteel al eind november en Harmen had net iets meer dan twee jaar werkervaring, dus nu voldeden we aan álle eisen. Aan het einde van de aanvraag moesten we nog even betalen.. Au! Uiteindelijk heeft deze aanvraag, inclusief testen, ons zo'n $10.000 gekost. Daar hadden we een hele hoop andere leuke dingen van kunnen doen... Maar goed, zouden we uiteindelijk met dit visum in NZ mogen blijven, dan is dit het ruimschoots waard! Het jammere is dus wel, als je visum wordt afgekeurd, dat je dit enorme bedrag gewoon kwijt bent. Inclusief alle tijd en moeite die je in de aanvraag hebt gestoken. Spannend blijft het dus wel!

We hebben onze hele aanvraag geprint als aandenken. Een flink boekwerk. En, dit zijn dubbelzijdige pagina's!

Het wachten is begonnen Meteen een dag na de aanvraag gingen we lekker voor twee nachtjes weg naar Dunedin. Even ontladen van al het werk en de spanning van de aanvraag. We moesten dit nu ook allemaal wel even loslaten, want nu was het lang wachten geblazen. De gemiddelde wachttijd voor dit visum is momenteel zo'n 4 maanden. Best een lange tijd om uit te zitten. Dus de knop kon weer om, tijd om weer even te genieten van leuke uitjes.

De spanning stijgt Pas halverwege januari, na anderhalve maand wachten, kreeg Harmen een email van Immigration dat ze begonnen waren aan onze aanvraag. Nu begon het dus weer iets spannender te worden: ze zijn er nu echt mee bezig! In het begin hoorden we niet zoveel van Immigration. En je weet: geen bericht is goed bericht. Tijdens onze vakantie in februari zaten we dan ook vooral heerlijk te fantaseren wat we allemaal zouden kunnen en willen doen als we eenmaal residents zouden zijn. We voldeden aan alle eisen, dus geen wolkje aan de hemel voor ons!

Of toch wel...?

Enkele weken later ontvingen we weer mail van Immigration. Er waren wat onduidelijkheden over Harmen's contract. Het ging om minuscule, maar cruciale details over Harmen's inkomen. Laat dat nou net één van de belangrijkste eisen voor dit visum zijn.. Onze case officer mailde met de vraag of we deze onduidelijkheden konden ophelderen. Dit probeerden we zo goed als we konden, maar we wisten uiteraard niet of ze het nu ook echt begreep. Blijkbaar kreeg zelfs Harmen's baas een mailtje van Immigration met dezelfde vraag voor opheldering. We knepen hem nu wel even: is onze aanvraag niet zo vanzelfsprekend als we dachten? Komt het nou wel goed? Voldoen we nog wel aan de eisen? We weten hoe streng ze hier zijn met het immigratiebeleid, dus we begonnen het nu voor het eerst écht spannend te vinden. We kregen alleen een mailtje terug met "bedankt voor de informatie". Hier werden we niet veel wijzer van. Het enige wat we nu konden doen was afwachten. Heel lang afwachten. Elke dag opende we een beetje gespannen de mail om te checken of er al een antwoord was, maar de weken na het mailcontact hoorden we wederom niks. Spannend!

Het eindoordeel Gelukkig was daar in maart dan het verlossende antwoord, precies binnen de vier maanden wachttijd: onze aanvraag was goedgekeurd! Toevallig waren we weer net een weekendje weg in Dunedin toen we dit nieuws ontvingen, net als dat we in Dunedin waren nadat we onze aanvraag hadden ingediend. Het cirkeltje was rond :-).

Onze eerste feestlunch als (toekomste) inwoners van NZ.

Het enige wat we nu nog moesten doen was onze paspoorten met de post opsturen naar Immigration. We krijgen geen visa in de paspoorten (helaas), maar het is een formaliteit wat iedereen moet doen. Ze scannen de paspoorten in, vast ter verificatie dat je echt bent wie je zegt dat je bent? We weten niet precies waarom ze dit doen ;-).

Een tijdje later kregen we onze paspoorten terug met de post (altijd spannend, ook dit is goedgekomen). En tadaaa, een paar dagen later hadden we onze visa in de mail! Na dit hele proces zijn we dan écht inwoners van Nieuw-Zeeland, we mogen nu gaan en staan waar we willen en hoeven niet weer zo ongelofelijk door de bureaucratische mangel om weer nieuwe verblijfsrechten te krijgen. Het was een spannend proces, maar al met al mogen we niet klagen dat we binnen 2.5 jaar deze residency visa al in de pocket hebben. We zijn ons zeer bewust van ons geluk!

Nu komt ons speldje nog meer tot zijn recht: we mogen ons nu echt woongerechtigden van Nederland en NZ noemen :). (Dat moeilijke woord hebben jullie aan Harmen te danken)

En nu dan? We zitten hier in Lumsden prima op onze plek. Voorlopig blijft dat ook nog wel even zo. Maar het kriebelt natuurlijk wel om nieuwe plaatsen en kansen te ontdekken in NZ. We hebben uiteraard geen haast om hier te vertrekken, dus gaan gewoon lekker op ons gemak onderzoeken wat we hierna willen. Te beginnen met een roadtrip deze winter: met de campervan naar het Noordereiland! We weten niet of we hier wel of niet willen wonen, maar we vinden dat we geen weloverwogen keus kunnen maken zonder hier überhaupt gekeken te hebben. Dat wordt dus stap 1. Vanaf daar zien we dan weer verder. We hebben in ieder geval al veel plezier in het proces van nieuwe plannen bedenken. We kijken uit op een toekomst vol leuke mogelijkheden!