Soms zit het mee, soms zit het tegen

Disclaimer: dit bericht was ik in januari begonnen, maar heb ik nu pas afgemaakt. Het heeft dus gelukkig niet maandenlang allemaal tegen gezeten ;-). Positieve recap Op 28 oktober postte ik een terugblik op ons eerste jaar in NZ. Ondanks dat alle begin moeilijk is, was ik voor het overgrote deel positief gestemd over mijn leven hier. Little did I know dat dit snel ging omslaan. Het is nooit leuk om tegenslagen te hebben en te delen, maar in dit geval vond ik het ook niet prettig omdat het een beetje voelde alsof ik hier in NZ gefaald had, en dat men zou denken: "was nou maar in Nederland gebleven, daar had je het goed voor elkaar".

Nu snap ik dat je vast nieuwsgierig bent geworden naar wat er is gebeurd. Ondertussen gaat alles weer lekker zijn gangetje en daarom durf en wil ik het nu ook delen. Want zoals de titel het al zegt: soms zit het mee, soms zit het tegen. Ook in het prachtige NZ. (En na een beetje reflectie, viel alles achteraf ook wel weer mee.. ;-)).

Personeelstekort

Het café (Route 6) waar ik met veel plezier werkte begon met personeelstekort te zitten. Onze manager had een nieuwe baan gevonden en zou vlak voor de drukke zomerperiode vertrekken. Jammer natuurlijk, maar ach, zonder haar zouden we het ook wel redden. Het is tenslotte echt geen rocket science. Maar hier begon de high school drama: zonder onze manager wilden de andere fulltime personeelsleden opeens ook niet meer in het café werken, omdat ze dachten dat het compleet mis zou gaan. Het ging een beetje van: "Oh als zij weggaat, dan ga ik ook weg". Gepaard met allerlei interessante smoesjes verdween de een na de ander. Ook de andere kok ging weg, wat zou betekenen dat ik de enige kok van het café zou worden! Er is momenteel een groot personeelstekort in de hele hospitality sector in NZ, en met name koks zijn lastig te vinden, dus ik had niet meteen het gevoel dat dit snel opgelost zou gaan worden...

Hmm.. als ik de enige kok zou zijn..

Pandemie, inflatie

Naast het probleem van personeelstekort, heeft de hospitality sector in NZ het nu sowieso zwaar. Sinds de coronapandemie is het aantal klanten nog steeds minder dan voorheen (mede dankzij de wegblijvende toeristen). Daarnaast heeft ook NZ te kampen met hoge inflatie. Inkoopkosten voor horeca zijn hoger en minder mensen geven hun geld nu uit aan "luxe extra's" zoals buiten de deur lunchen. Kortom: hogere kosten en lagere inkomsten. We hebben in de winter genoeg dagen gehad waarbij we verlies maakten. Vervelend, maar op zich niet erg. Als we een goede zomerperiode zouden draaien, dan maak je dat verlies weer goed.

En daar zat het uiteindelijke probleem, waar al deze factoren samen kwamen: we hadden niet meer genoeg (ervaren) personeel om een goede zomerperiode te draaien. Met het personeel wat we nog hadden zouden we niet eens elke dag open kunnen zijn! Al met al hebben de eigenaren toen helaas besloten om de deuren te sluiten.

Mijn overgebleven collega's van Cafe Route 6. En zelfs twee hiervan zouden binnen enkele weken weer stoppen i.v.m. studie en reizen.

Werkloos En zo gebeurde het opeens: ik werd werkloos! Een ervaring die je niemand toewenst, een ervaring die ik niet snel verwacht had om zelf ooit mee te maken. En natuurlijk een ervaring die allerlei gevoelens met zich meebrengt. Ik denk dat ik, als ik in Nederland werkloos was geraakt, meer financiële stress zou krijgen dan dat ik hier kreeg. Onze woon- en leefkosten zijn hier lager en die kunnen we ook bekostigen met één inkomen. (Je hoort vaak dat NZ duur is en dat klopt ook, alleen wij wonen in Southland waar grond en huizen nog relatief goedkoop zijn. Daarnaast we hebben hier nou eenmaal minder sociale uitjes en winkelmogelijkheden, wat beide veel geld bespaart).

Financiële stress was natuurlijk wel een onderdeel van mijn gevoelens, want je wilt gewoon een inkomen hebben en comfortabel kunnen leven en sparen. Maar mijn grootste stressfactor was sociale stress. Mijn baan was mijn sociale leven! Omdat ik in het lokale café werkte zag ik de hele week door de inwoners van Lumsden. Ik maakte vaak een praatje en leerde zo iedereen in het dorp een beetje kennen. Omdat wij net buiten het dorp wonen, was ik heel erg bang dat ik eenzaam zou worden nu ik niet meer dagelijks in Lumsden zou zijn. Niet langer meer onderdeel van de community was. Ik was niet meer "de kok van Route 6".

Mogelijkheden Ondanks dat Harmen heel lief aanbood om gewoon van een paar weken zomerse rust te genieten, kon ik dat niet. Ik wilde gewoon werk hebben! Ik wilde me nuttig voelen, wilde onder de mensen zijn, wilde geld verdienen.

Gelukkig duurde mijn zwarte gat van werkloosheid niet lang. Nog voordat Route 6 haar deuren definitief gesloten had (na het nieuws werkten we nog wel enkele weken door), had ik al een nieuwe baan aangeboden gekregen. Alleen... dit was bij het café (Five Rivers) waar ik vorig jaar eerst had gewerkt en waar ik was weggegaan omdat ik het er niet zo leuk had. Ik zat te dubben of ik hier opnieuw moest gaan werken, maar mijn Route 6 collega's zouden er ook gaan werken dus ik kon op het zijn minst proberen. Nog voor ik in Five Rivers aan de slag ging, kreeg ik ook nog een job offer in mijn oor gefluisterd door de eigenaar van de lokale supermarkt in Lumsden. Die sloeg ik af, omdat ik al had toegezegd terug naar Five Rivers te gaan.

Ergens op een zaterdagochtend begon ik vol goede moed in Five Rivers, maar ik ervaarde meteen weer dat het er niet zo prettig was. Het is daar gewoon te chaotisch en stressvol voor mij. En omdat dit café aan de snelweg buiten Lumsden ligt, kom je er ook weinig locals tegen. Vooral toeristen op doorreis. Ik zou hier dus niet echt meer onderdeel van de local community zijn. Terwijl ik deze ochtend in de keuken werkte, kwam opeens het aanbod van de supermarkt weer door mijn hoofd spoken. Deze supermarkt (de Four Square) heeft altijd een fijne sfeer en ik doe er met plezier boodschappen. Ze hebben er erg vriendelijk personeel, het is er altijd gezellig. Bij de gedachte dat ik hier ook aan de slag zou kunnen, kreeg ik meteen een veel fijner gevoel dan bij de gedachte om in Five Rivers te blijven.

Die zaterdagmiddag zou ik eigenlijk mijn contract bij het café gaan tekenen, maar ik vertelde de eigenaar dat ik dat niet ging doen, en dat ik niet terug ging komen. Hij reageerde niet heel gezellig, maar dat bevestigde alleen maar dat ik de goede keus had gemaakt. Nog diezelfde middag, nadat ik klaar was in het café, reed ik naar Lumsden om te solliciteren bij de Four Square. Ik kreeg meteen een formulier mee en enkele dagen later had ik een nieuwe baan!

In de supermarkt werk ik zowel in de keuken als in de winkel, maar daar zal ik een andere keer een blog aan wijden :). Ik heb het hier in ieder geval erg naar mijn zin, én ik ben nog steeds onderdeel van de lokale community!

De supermarkt van Lumsden en omstreken, mijn nieuwe werkplek.

Al met al ben ik gelukkig maar een weekje werkloos geweest, het viel dus zoals gezegd reuze mee. Toch ben ik hiermee wel weer een ervaring rijker geworden. Ik vind het niet erg dat ik het mee heb gemaakt. Van de gevoelens die ik heb gekregen heb ik toch maar weer geleerd hoe belangrijk het hebben van een baan is, ook als je er toevallig niet elke dag zin in hebt ;-). Het is áltijd leuker dan geen baan hebben!